104(37

PUśnUk/iff

A d, co almi dumnie pogardzali.

Ich pokrewieństwa I laski szukali.

Ty sam, Dożo zastępów, miecz nicukrócony Przy pasałeś Twę rękę do ich twardych boków,

A ladwia nim błysnęli na okaz obrony Objawionych stworzeniu Twych świętych wyroków, Ucichły szepty I zmowy sęsiadów,

Ujrzawszy Ciebie wpośród naszych dziadów.

Tyś im przywdział niezłomne zbroje i przyłbice, Iłędi gdy od krynic Laby do Danapra brzegów Pierwotnej swej siedziby kowali granica,

Będż kiedy wśród okrytych laurami szeregów Królów i kniaziów spory rozsędzali I onym trony ojczyste wracali.

Tyś ich ziemię, jak nłegdy Jordanu krainę.

Napoił błogosławieństw I mlekiem, i miodem,

I zwierzę! iyciosłuftnych nagnał w nię drużynę,

I użyźnił wszech tworów nieprzerodnym płodem, 2e się sęsiadom o nic nie kłaniała.

Lecz Ich sytościę swoję nakarmię la.

Tyś ję sam niemylnymł oznaczył kopcami.

Od upałów granitnym Krępakiem zagrodził. Ramiona przeciw wichrom umaił lasami I gościńcem rzek tpławnych dwa morza pogodził.

A przy podwojach Wschodu i Zachodu Do szlachetnego wytknę! plac zawodu.

Tędy nasi ojcowie po wieńce biegali.

Tędy wlekli zwycięskie z łupami rydwany.

* Tyś na Ich hłyehesnęj strach rozziewał stali, fdaśe tylko zmkcayti ocęń niiwstszjmaoy,

m

Placu nic widzęc zbrojne ćmy pierzchały,

Selmę! y strumienie i góry tajały.

Próżno cary zachodnie z swoimi lennik!

I zamkami się grodzę, i złotem brzękaję,

I z pleini otrzęsajęc zamierzchłe pomniki.

Pozoru w nich do naszych powiatów szukaję;

Czego przyjaźni mytem nie uproszę,

*    Darmo się groźbę niewskórnę komoszę.

A jeżeli się kiedy bardzie pokusili Popierać swej orężem napaści nieprawej.

Pamiętnymi klęskami zaczepki płacili.

Odbiegłszy ciał niegrzebnych wśród rozprawy krwawej. Na lup żarłoczny ptastwu i zwierzowi,

I na przestrogę późnemu wiekowi.

Próżno nas sroga zawiść, ludzkich łez łakoma,

Z jednogniezdnymi bracię na północy kłóci.

Zewnętrz ściska najazdem, nieci ogień doma

" I uśpionych La po nów z twardego snu cuci.

Spędza wiatrami tatarskie zagony.

Sługom na pany wraża miecz stępiony.

Po wieleż razy. Panie, ta ziemia spluskana Milijonowe hordy chlebem swym żywiła!

A kośćmi i rynsztunkiem zbójeckim zasiana.

Wrogów naszych zawódnę nadzieję cieszyła.

Że w oceanie nieszczęść swych zatonie.

Głowy nie wzniesie ani świtem wionie.

Ty się za nas ujęłeś. Zbawco uciśnionych!

*    A ledwieś ojców naszych natchnę! zgody duchem. Wnet cała ta szarańcza napastników onych

Jako piasek nadmorski wionęła rozdmuchem.

279