104195

| t M*nr> Ute

■yiŁlMWDW JMl ogromne) mury'

I } mc JM On lytto tobmkem

oofwni. i tępo itwonraia. co pcła.

On lub* htx/n> lot olbrzymich pi.ikou,

A m/łiukanych koni Cm nic kicia .

<V 463 - 464. 469 472)

I Taki jeet wizja Boga

lekowa. Zatoń Bog jest widziany wctllc JjiorcRo Testamentu — a mc n Ewamgeiiomi. z klórych mcsjanizm , ęyćfMT m. Idimhnr^fiil u Heriiwskim jako krzak goreiącyrto widzenie Kpoae pn^Wrtane iTdiTszych pieśniach pocmaiu) I patronuje wspaniałemu triumfalirmowt ujęcia sensu istnienia. Wizji egzystencji. którą osądza się miar^ qic Olko cięrpienij.Jccv ruar/ca.

wielkoffi c^wleka^'

ttliktpJęCiupfJittu 1 feuwStfjfoT opbbłikou jnej w IH41 r

-c" cało&f. losuł ^>u|^llta"nu*    fitniprtiewicya po starciu

ł^/jlA - na iniprcukirzu j*    Sbm jakiego 7 MicŁiewu-yem Gwałtowni

\ poJanTka z krzywdzącymi opiniami emigracyjnego środowiska i z Mickiewiczem. Walka przeciw wieszczowi — o pozycję prawo przewodzenia narodowi.

Ironia doturlaj u do bieguna wielkiego patosu, gdyż to walka g^prśęgW Xf(ckieu iczou i. usia lenie pozycji

UćlorcgflSłou.icki nstanawial swojcidSe: Wielka Improwizacja, później k niczego, poprzez ca można bfTmm iek o puszę narodu.

oraz kwestia.

narodem.

»Jor\ Słowacki kreuje wizje poety na-wowskiego słynną deklarację, iż go powiodę, gdzie Bóg — w bezmiar

wtffdne” (V 524. 529) ocenia u« ciętlo jako nadmiernie ^Mnikową, pozbawioną icnsu politycznego. Mokną jednak rzecz o*łcz>tyv.ec poza takim kontekstem. w kategoriach na przykład (MMinołopi i egzystencji, a ukazaną tu rolę wieszcza ujrzy «ą «wdy jako rolę twórcy, otwierającego przed narodem perspektywy duchowe, wiodące ku samorealizacji człowieka, wiodące •One Bóg w bezmiar wjzęrtiae’* ^

W tym finale jest V^maniftst poezji now^S manifest poezji otwierającej drogę w PTZYWg'^    "lUggpłzaiwgiigai

kiamnrj^ — ■ jaltir inahnnunr. Hi 7ITlila objtiMioua whnnn wielkość.

Msilmfiirwr Dawny to pi

doócach swych przeciwnych — Bogi" (V 572).

i«nartych. z trwogą i fałszem w ostatnim pacierzu... Takiego obrazu nar zatrze finalna metafora o wieszczach, co się żegnają jak ..dwa na

V. DZIEJE SŁAWY

dvncK_nic doszedł do skutku. Słowacki puszył się przed Joanną Bobrow^T^-----    "—--

aci Pra    ,    _______ _____imi—

gmony rozgłos, mowiono zwaoia(Q&pojedyne)(; wy z¹ licząc na jego przeprosił

Przebyłem nareszcie mój dzień donkiszotowski. nogę silnie postawiłem aa szali i podniosłem w górę całą zgraję jezuitów, potem zdjąłem ją i poupadah w błoto, ale w błoto, z którego się już nie wygrzebią tak prędko — niech spoczywają".

Upajał się sławą, pisał do maiki:

S. Treuguii, op. cii., s. 205—206.

List z 16 czerwca 1841. Korespondencja 1 456.