1

wiednich i wyrównanych powierzchni obliczonych na agroty-pach).

Korzyści z opracowań fotogrametrycznych uzależnione są w pewnym stopniu od rodzaju i jakości dostarczonych zdjęć oraz ich aktualności. Mają na to wpływ: ogniskowa kamery, format i skala zdjęć, rodzaj emulsji, pora roku, godzina wykonania zdjęcia itp. Z tego powodu zaleca się, aby zdjęcia dla potrzeb leśnictwa były wykonywane na specjalne zamówienie w warunkach najkorzystniejszych dla opracowań urządzeniowo-leśnych. Ogólnie należy stwierdzić, że już okres 3-letni od chwili wykonania zdjęć do chwili ich opracowania powoduje dezaktualizację 8-^10% powierzchni objętej opracowaniem fotogrametrycznym. Bardzo istotna jest również skala,zdjęcia, która dla potrzeb leśnych powinna wynosić if: 8000y-l1% 000>

Wyjaśnienie użytych w ninie^asej* pracy 'terminów fotogrametrycznych znaleźć można wpodręczniku M.B. Piaseckiego pt. Fototopografia. -

, ,r .    ‘    ■ t ' • ■    . .V

■ •    ' V'V'    ¹ u,^:; P ^:%'l,? ^:-\

■ ^ ■ ■ ■■ ; i    _t ^r    \    i*

w'..    ■ ■ ■ _'

Rozdział II    -

TYCZENIE TRAS .

§ 17. Ogólne zasady tycasenla tras    '

Trasą nazywamy pas terenu przeznaczony pod budowlę inżynierską o znacznej- długości i niewielkiej szerokości. Przebieg danej trasy w terenie wyznacza się przez wytyczenie jej osi. Ze względu na ukształtowanie terenu i > na konieczność przejścia trasy przez określone punkty^ Stałe,kierunek tej osi będzie się zmieniał i utworzy linię Jnttiańą, którą możemy uważać za wielo-bok otwarty. W miejscach zmiany kierunku wyokrąglą się powstałe załamania przez Wpisanie łuków, stycznych do ramion kąta wierzchołkowego. Stosuje się do tego celu łuki ko||||e, a dla tras przeznaczonych do ruchu pojazdów o wielkiej s^^lości — łuki kołowe z krzywymi przejściowymi.    l|

Tyczenie osi trasy sprowadza się więc do dwóch wgadnień: tyczenia odcinków prostych i tyczenia łuków. Najpierw przenosi się z projektu w teren lub obiera bezpośrednio na gruncie te punkty, które umożliwiają wyznaczenie wieloboku osi trasy, następnie tyczy się punkty pośrednie na prostych, a dopiero po dokładnym zmierzeniu kątów wierzchołkowych wytycznego wie-

loboku wpisuje się w nie łuki ustalone w projekcie. Korzystając z wytyczonej już osi wyznacza się na gruncie pas terenu przeznaczony dla danej trasy.

§ 18. Tyczenie prostych odcinków trasy

Proste odcinki trasy są zwykle długie i sięgają od kilku do kilkunastu kilometrów. Zwykłe metody tyczenia za pomocą tyczek ustawianych na prostej bez instrumentu, stosowane np. do zagęszczenia punktów pośrednięh przy pomiarze boków poligonowych, nie mogą tu mieć zastpsowśnia. Do tyczenia długich odiów prostych używa się z reguły instrumentu z lunetą, zwy-|j|ęodolitu lub tzw. instrumeiitU Kierunkowego (rys. 20) prze-

Ryś. 20. Instrument kierunkowy /■-

znaczonego specjalnie do dokładnego tyczenia długich tras. In

strument taki jest zaopatrzony w lunetę o dużym powiększeniu (około 60X), lecz nie ma kół podziałowych, które śą tu zbyteczne. Obserwacje przy drugim położeniu lunety przeprowadza się nie po przechyleniu jej przez zenit, lecz po przełożeniu w łożyskach. Oś obrotu instrumentu (oś główną) doprowadza się do położenia pionowego za pomocą libeli nasadkowej.

Postępowanie przy tyczeniu zależy przede wszystkim od widoczności punktów wzdłuż trasy i od długości tyczonego odcinka. Możemy tu rozróżnić następujące przypadki: 4 Pomiary specjalne cz. I