2013 10 28 55 36

Ryc. 5. Wymioty w przebiegu parwowirozy.

■ ' J-U A>	sucnosc błon siuzowycn
6-8%	zmniejszone napięcie skóry, możliwe zapadnięcie się gałek ocznych
8-10%	szybkie tętno
	słabe tętno, wydłużony czas
10-12%	wypełniania naczyń włosowatych, zaleganie zwierzęcia
12-15%	objawy wstrząsu

niedobór zasad w mmol/1 = 25- rezerwa alkaliczna

niedobór zasad x 0,3 mc x 166,6 = ilość 4% dwuwęglanu sodu

Uzupełnienie potasu nie powinno przekraczać 0,5 mEq/kg m.c. wciągu godziny. Przed rozpoczęciem uzupełniania należy potwierdzić istnienie niedoboru. Trzeba przy tym pamiętać, że podając wlewy roztworu NaHCO₍, wywołamy lub pogłębimy hipokaliemię.

W tab. III podano ilości potasu w przeliczeniu na 10% roztwór KCI dodany do 1 litra płynu infuzyjnego przy uwzględnieniu poziomu tego pierwiastka w surowicy. Objętość podawanych płynów powinna pokryć nie tylko zapotrzebowanie dobowe na wodę, ale również wyrównać straty związane z wystąpieniem objawów klinicznych. W tym celu do wyliczenia ilości potrzebnych płynów można użyć następującego przelicznika:

od 90 do 210 ml/kg m.c. na dobę -* zapotrzebowanie dobowe (40-60 ml/kg m.c. na dobę) + uzupełnienie powstałych strat (50-150 ml/kg m.c. na dobę)

Oceny stanu odwodnienia pacjenta dokonuje się na podstawie barwy błon śluzowych, czasu wypełniania się naczyń włosowatych oraz jakości tętna i rytmu serca. Równocześnie mała elastyczność skóry, słaba wilgotność dziąseł i rogówki, względnie zapadnięcie się gałek ocznych są wskaźnikiem niedoboru płynów wewnątrzustrojowych. Ocenę odwodnienia klasyfikujemy w skali 6-stopniowej (tab. IV), a następnie przeliczamy według poniższego wzoru:

stopień odwodnienia (%) x masa dala (kg)

= deficyt wody

Prawidłowe nawadnianie wymaga całodobowego podawania płynów infuzyj-nych, co jest możliwe jedynie przy zastosowaniu pompy infuzyjnej. Dostępność tego typu urządzeń dla zwierząt jest ograniczona. Tak więc praktycznie stosuje się nie mniej niż dwukrotne podanie płynów na dobę. Początkową prędkość wlewu płynów ustalamy na mniej więcej 60-90 ml/kg m.c./godzinę, zmniejszając ją stopniowo po H godziny. Nawadniając pacjenta drogą dożylną, stosunkowo szybko poprawiamy przepływ tkankowy. W przypadkach odwodnienia powyżej 6% naczynia obwodowe ulegają obkurczeniu, zatem podawanie płynów drogą podskórną byłoby w tych sytuacjach błędem.

Drugim ważnym kierunkiem postępowania jest przeciwdziałanie rozwojowi wtórnych zakażeń bakteryjnych, które rozwijają się w wyniku uszkodzenia błony śluzowej jelita. Ze względu na upośledzony proces wchłaniania i przyspieszoną perystaltykę jelit antybiotyki podajemy drogą parenteralną (domięśniowo, dożył-yuiimuuk, \,Ł*yi_7u^iępnc Ud lyiUkU

szczepionki zawierają wirusy atenuowane (MLV- modified live virus) bądź inakty-wowane.

Skuteczność szczepionek atenuowa-nych jest szczególnie wysoka u szczeniąt, u których brak swoistych przeciwciał lub ich poziom jest niski. Poszczepienne miano przeciwciał 1:80 oznaczone w odczynie hamowania hemaglutynacji (HI) jest przyjmowane za wystarczające do zabezpieczenia szczeniąt przed zakażeniem. Niższe miana mogą jedynie ograniczać natężenie objawów i szybkość przebiegu choroby. Utrzymywanie się przeciwciał poszczepiennych o mianie 1:320 może trwać nawet kilka lat, choć nie jest to regułą.

Ważnym elementem dla prowadzenia prawidłowej immunizacji zwierząt jest ustalenie czasu utrzymywania się przeciwciał matczynych. Wykazano, iż u około 20-25% szczeniąt przeciwciała są wykrywalne nawet do 12. tygodnia życia i mogą interferować z wirusem szczepionkowym. Dlatego u szczeniąt zaleca się stosowanie szczepionek atenuowanych, które przełamują odporność bierną. Uodpornianie szczeniąt szczepionką zabitą (inaktywo-waną) wymaga jej dwu-, a nawet trzykrotnego podania, gdyż jednokrotne podanie antygenu szczepionkowego zabezpiecza zwierzęta jedynie na kilka tygodni. Stąd też szczepionia te mają zastosowanie głównie u suk ciężarnych w celu zabezpieczenia szczeniąt w pierwszych tygodniach życia.

Po podaniu szczepionki występuje okresowe, trwające zwykle od 2 do 5 tygodni obniżenie poziomu przeciwciał będące wynikiem reakcji antygenu szczepionkowego z obecnymi już w surowicy przeciwciałami i skutek blokowania wirusa szczepionkowego.

■

Ryc. 2-5 - T. Frymus