201404020551

_lk| MftBlą    ■ jpj l*rtnHinwi jart rówmtt «ow to aotaa hrtpoiratoa

— I—E wflaŁau I jcjBC^pę    —iętonśn. Dnkhdoość tych po-

I

s!

-to.

4%.

to.

a*

lo

h

Tln* IUH

polom I oybkotć aą niapof^wnywalnic wifit itoifcnognunów Pray rcjcotrocji linii w H| ąm cMraymtoia dyfraktogramu Jato tyko nie HB w Łatfarh OSH. Oiraymaała jarfwafc He

^T^nUego wymaga wykonaaia na rantgeoogmiue pomiarów odłagladd ,n lajrh oru ewentualnego ich fotometłowania. Na dyfraktogra* „inairit* oaiuesiona Jest skala kgtows, pozwalająca na szybkie •JLg kąta 20. Bezpośredni jest również odczyt natężenia ^poaloą wysokością refleksu. W wyniku tego uzyskanie liczbowego •jfjjggą isatgrn owakiego z dyfraktogramu wymaga znacznie mniej czasu RaifBoogramu, ponadto otrzymane dane liczbowe są dużo SgflggHlj— I porównywalne z danymi z kamery Guiniera. Warunkiem is prawidłowych danych z dyfraktogramu Jest właściwe przygoto-_nybadań, który nie może wykazywać ateksturowania, wielkość mgnljró* zaś powinna aię mieścić w granicach 1 —0,1 /aa.

ggestiacja konikowa Jest szczególnie dogodna w przypadku zainlercaowa-

_m uIzrnT- jedynie kilkoma refleksami. Wtedy pomiar ich położenia

ispaia jest, W porównaniu z rejestracją fotograficzną, dużo szybszy i trwa ^ledwie kilka minut. Dzięki temu otworzyły się nowe perspektywy zarówno badaniem przemian bzowych w kamerach wysokotemperaturowych panujących z dyfraktometrami, jak i przed zastosowaniem ilościowej analizy ftpiwj w toku procesów produkcyjnych.

Zwiększenie czułości i jednoznaczności identyfikacji osiąga się nie tylko pan. ulepszenia aparaturowe, lecz także przez wstępne przygotowania bada-materiału Są to zabiegi prowadzące do zwiększenia stężenia iden-(ifiłiiwnnj fazy w mieszaninie do takiej wartości, która umożliwia otrzymania ftj Isii dyfrakcyjnych. W celu zwiększenia stężenia wykorzystuje się różnice we akaaeeśdach fizycznych i chemicznych faz. Najczęściej zabiegi te polegają na takóoaowaniu przez sedymentację, na rozdzielaniu magnetycznym, ewco-aSM os wykorzystaniu różnic w morfologii, zabarwieniu ziara czy ich ihiiiai oirisrh optycznych. Można też stosować selektywne rozpuszcza nic faz u drodze chemicznej lub elektrolitycznej.

W badaniach metali dysponuje się zazwyczaj próbkami litymi, złożonymi i omowy, w której znajdują się stosunkowo małe ilości innych faz, np. •gików, azotków, faz międzymetalicznych, wtrąceń niemetalicznych. Dzięki efektywnemu rozpuszczaniu osnowy chemicznie lub elektrolitycznie otrzy-aujc aię pozostałe fazy o takim już stężeniu i ilości, że mogą być poddane ^graficznej identyfikacji fazowej. Proces rozpuszczania jest sprawą wymagającą starannego doboru warunków, tak aby miał on cha rak -• nlektywny. Często zdarza się, że osad po izolacji zawiera jeszcze kilka fas. hśrych dokładną identyfikację można przeprowadzić po dalszym selektyw-Bfi rozdzieleniu

269