26 (51)

ELEMELEK W NASZYJNIKU: TROCHĘ STRACHU, DUŻO KRZYKU

Siadł wróbelek Elemelek dość wygodnie na kościele i spogląda, jak dziewczęta wystroiły się od święta: tutaj pasiak, tam serdaczek, chustka krasna niby mączek i widoczny już z oddali kolorowy pęk korali.

Coś to słowo przypomina... Pęk korali? Jarzębina! Ptaszek skrzydła swe rozwinął i już jest pod jarzębiną.

Od korali się ugina urodziwa jarzębina! Dzieci tu niedawno były, jej kulkami się bawiły, koralików szereg cały na niteczkę nanizały. Któryś z takich naszyjników leży jeszcze na trawniku, rozwleczony z jednej strony, lecz dla wróbla — wymarzony!

Ruda panna w lekkich skokach nadbiegała gdzieś z wysoka.

— Rudziu! Spadasz jakby z nieba! Bo dwóch łapek zwinnych trzeba, by na szyi mi związały ten naszyjnik okazały.

Zakrzątnęła się wiewiórka i na szarych wróblich piórkach koraliki wiąże zgrabnie. A czerwienią się powabnie! Tak powabnie, że dwie żabki zachwycone klaszczą w łapki, a z zazdrości pewna mała jaszczureczka zzieleniała...

29