29

Rys.3.2. Szkk zarysu elipsy błędu pozycji, gdy AA < 90*

ogólny (wypadkowy) można leż przedstawić jak na rysunku 3.3. W równoległobok błędu alp wyznaczony przez pasy pozycyjne wpisuje się elipsę błędu przypadkowego (standardowego). Linia azymutu wyprowadzona od pozycji pozwala zmierzyć moduł wektora Vj. Linia równoległa do linii azymutu średniego poprowadzona przez punkty wspólne z elipsą i najbardziej odległe jej granice ograniczają równoległobok błędu wypadkowego. Para boków pozostałych jest odległa od punktów styczności z elipsą

o wartość V = J + O² _t odmierzoną na kierunku średniego azymutu. Większa elipsa wpisana w równoległobok błędu wypadkowego obejmuje powierzchnię, w której z prawdopodobieństwem 39% znajduje się rzeczywista pozycja statku

Złożoność opisanej konstrukcji i częste przypadki określania pozycji z alp przecinających się pod mniej ostrymi kątami skłania do stosowania w praktyce koła błędów jako pola pozycji prawdopodobnej (3.7) i (3.8), ponadto określenie elipsy błędów wymaga trzech parametrów, zaś okrąg określa tylko jeden. Współzależność elipsy i koła błędów wynika z rysunku 3.3:

M = _>/V^r+V

(39)

oraz

M = Va^} + b‘

Rys.3.3. konstrukcja wypadkowego błędu elipsy. Bok równoległobok u elipsy 2V oraz    °o^,co * błąd ryMemiryczny