6 (300)

wirusa, bądź to na myszach, bądź w hodowli komórek neuroblastomy, są ograniczone jakością materiału przesłanego do badania (David D., 2002). Dodatkową zaletą molekularnych metod jest ich wyższa czułość reakcji względem FAT czy MIT . Picard - Meyer i wsp. dowiedli w swojej pracy, że heminested RT - PCR jest 5x105 razy czulszy niż RTCIT i 3x105 razy czulszy niż MIT (Picard -Meyer 2004). Ma to ogromne znaczenie w diagnostyce, ponieważ zmniejsza ryzyko uzyskania fałszywie ujemnego wyniku w szczególności gdy/materiałem badanym są ślinianki, wymazy z gardła, ślina czy płyn mózgowo - rdzeniowy, gdzie wirus"występuje w niewielkich Ilościach i nie jest możliwy do wykrycia tradycyjnymi metodamf diagnostycznymi. Ponadto metody molekularne pozwalają na uzyskanie wyniku badania w znacznie krótszym czasie niż technikami MIT czy RTCIT. Wspomnieć należy, że w przypadku reakcji real - time RT - PCR wyniki badania monitoro-wane są w czasie trwania eksperymentu przez co dodatkowo skraca się czas potrzebny na uzyskanie wyniku. Ważną zaletą metod molekularnych, oprócz wykrywania kwasu nukleinowego wirusa, jest możliwość wykorzystania ich do genotypowania izolatów. Stosując odpowiednie pary starterów czy też sondy komplementarne do matrycy możliwe jest różnicowanie izolatów na poszczególne genotypy. Black i wsp. (Black E.M. 2002) technologię TaqMan zastosowali do wykrywania oraz różnicowania sześciu genotypów wirusa wścieklizny. Dodatkowo określili czułość metody. Wykrywalność wirusa wścieklizny uzyskali na poziomie 0,02 TCID50/ml przez co dowiedli, że real - time RT - PCR jest doskonałym testem do detekcji i różnicowania genotypów wirusa wścieklizny.

Pomimo wymienionych zalet, techniki biologii molekularnej mogą być stosowane jedynie w laboratoriach gdzie istnieją odpowiednie procedury kontroli jakości, metody poddawane są walidacji, a badania wykonywane są przez doświadczony i wykwalifikowany personel. Obecnie techniki te mogą być stosowane jedynie jako pomocnicze w rutynowej diagnostyce wścieklizny, które potwierdzają wynik testu immunofiuorescencji czy izolacji wirusa wścieklizny ponieważ nie są to metody diagnostyczne rekomendowane przez OIE oraz WHO. Można mieć nadzieje, że w niedalekiej przyszłości, metody te znajdą szerokie zastosowanie w diagnostyce wścieklizny i staną się cennym narzędziem w badaniach epidemiologicznych nad wirusem wścieklizny i wścieklizną.

Piśmiennictwo:

1.    Black E.M., Lowings J.P., Smith J., Heaion P.R., McElhinney L.M.: A rapid RT-PCR method to differentiate six established genotypes of rabies and rabies - related viruses using Taqman technology. J Virol Metii (2002) 105 25-35.

2.    David D., Yakobson B., Rotenberg D., Dveres N., Davidson I., Stram Y.: Rabies virus detection by RT-PCR in decomposed naturaily infected brains, Vet Microbiol (2002) 87 111 - 118.

3.    Johnson N., McElhinney L.M., Smith J., Lowings P., Fooks A.R.: Phyiogenetic comparison of the genus Lyssavirus using distal coding sequences of the glycoprotein and nucleoprotein genes. Arch Viro! (2002) 147 2111 -2123.

4.    Picard - Meyer E., Bruyere V., Barrat J., Tissot E., Barrat M.J., Cliquet F.: Deveiopment of a hemi-nested RT - PCR method for the specific determination of European Bat Lyssavirus 1 Comparison with other rabies diagnostic methods. Vaccine (2004) 22 1921 - 1929.

5.    Smreczak M.: Laboratoryjna diagnostyka wścieklizny. Puławy 2004.

6.    Surreau P., Rawisse P., Rołlin P.E.,: Rabies diagnosis by animal inoculation, Identification of Negri Dobies, ELISA In: The natura histry of rabies, G.M. Bayer (wyd). CRC Press, Boca Raton, FL., 1996, 203 -217.

Strona 7 z 7