Bez nazwy (6)

Wtnicmsz Banit przed podjęciem d<rcyzji raz jeszcze

obejrzał cafe mieszkanie. Chciał do końca zrozumieć nw-

tyu-y Kielara. Człowiek nie zabija się ot tak z dnia na

dzień — myślał — wcześniej musi dostać od życia porządny wycisk. Musi mieć już dość totalnego egoizmu innych ludzi, ich niegodziwości i podłości. Cćż, ten biedak każdej nocy słyszał jak inny obrabia mu żonę. Od tej świadomości nie chroniły go nawet solidne drzwi i zamki w drzwiach. Jednak widocznie miał dosyć.

—    Pioszę zabrać ciało do kostnicy — powiedział wolno do czekających sanitariuszy.

Kiedy komisarz wydał to polecenie, oczy Hornika za-złociły się na moment jakimś zwierzęcym zadowoleniem. Policjant kątem oka dostrzegł ten błysk radości i serce uderzyło mu żywiej, jakby ktoś dotknął jego kręgosłupa kawałkiem lodu...

*

Radio, stojące na półce, cicho grało jakąś pogodną melodię, pomrugując czerwono świecącą diodą. Barat nerwowo chodził po swoim gabinecie, paląc papierosa za papierosem. W końcu się zdecydował i podszedł do telefonu.

—    Oficer dyżurny — usłyszał w słuchawce.

—    Barat. Przywieźcie z kostnicy ciało Andrzeja Kielara. Wezwijcie też lekarza sądowego. Niech przeprowadzi szczegółową sekcję.

—    Często pan tak zmienia zdanie? — ironicznie zapytał oficer.

—    Na razie ja prowadzę śledztwo...

Widziałem już kilka takich przypadków — myślał Barat. — Na pierwszy rzut oka czyste samobójstwo, a w rzeczywistości koronkowo zaplanowane morderstwo... Dlaczego ten Hornik tak się ucieszył, kiedy kazałem zamknąć sprawę?... A swoją drogą miałem nieliche szczęście, że w tamtej chwili patrzyłem na niego...

Była prawie czwarta nad ranem, gdy lekarz wszedł dó

gabinetu komisarza.

_ Miał pan wyjątkowego nosa — zawołał od progu. — Nasz nieborak już nie żył, kiedy wieszano go na

lampie.

—    Na czym opiera pan, doktorze, swoje twierdze-

—    Atropina, komisarzu, zaaplikowano mu końską dawkę. Wydawało im się, żesą.bardzo przebiegli. Podali Kielarowi truciznę i wyszli do kina. Kiedy wrócili, on przeszło godzinę już nie żył. Łatwo powiesili jeszcze nie-skostniałe zwłoki i wezwali policję...

Winicjusz Barat ponownie sięgnął po słuchawkę.

—    Proszę aresztować Zofię Kielar i Pawła Hornika pod zarzutem morderstwa z premedytacją.

—    Teraz? — głos oficera dyżurnego stracił trochę z ironicznego tonu.

—    Bądźmy ludźmi — odpowiedział komisarz — wystarczy rano...

Barat wychylił się przez okno. Świtało. Gwiazdy bledły niczym oddalające się, rozrzucone w kosmosie kawałeczki ognia. Były tym w rzeczywistości.

„ISABELL” — to nowy „dwutygodnik Ickko-strawny". Takiej gazety nie było jeszcze na naszym rynku. Gwoździem każdego numeru niesamowita opowieść, aż włosy stają dęba' Porady medyczne, nauka gry w pokera. O samotności i przyjaźni, nienawiści i cierpieniu, miłości i zbrodni. Quiz za milon złotych. To najbardziej relaksowa gazeta w Polsce.

— 47 —