CCI20101218013

14

Maksymalne wydłużenie stosowane w lej metodzie wynosi X = 1,4+1,5 (jeżeli ścianki mają grubość poniżej 1 mm - nawet 1,3+1,4), a wyjątkowych przypadkach nawet X = 1,75, Odpowiada to zmniejszeniu przekroju rury o 30+35%.

W celu zmniejszenia siły tarcia należy zwrócić szczególną uwagę na jakość powierzchni roboczej ciągadła i trzpienia, pożądane jest chromowanie tych powierzchni. Poza tym należy stosować smar wysokiej jakości, który należy doprowadzać zarówno do wnętrza rury w celu smarowania trzpienia, jak również do ciągadła w celu smarowania jego powierzchni zewnętrznej. Smar doprowadza się do wnętrza rury przez otwór w pręcie, na którego końcu zamocowany jest trzpień.

Mimo niedużej redukcji przekroju rury w jednym przejściu, metoda ta ma dużo zalet:

•    duża elastyczność produkcji,

•    niski koszt przygotowania zapasowych trzpieni o różnych wymiarach (wykonanie krótkich trzpieni jest tańsze niż długich),

•    wysoka jakość zewnętrznej i wewnętrznej powierzchni rury,

•    możliwość produkowania rur profilowych o wysokich klasach dokładności wykonania,

•    brak czynności związanych z każdorazowym ściąganiem rury z trzpienia.

1.9.4. Ciągnienie rur na korku swobodnym

Metodę tę stosuje się do ciągnienia rur o małej średnicy i o dużej długości. Metoda polega na ciągnieniu rury pomiędzy nieruchomym ciągadłem i luźnie nie utwierdzonym, samorzutnie naslawczym, korku swobodnym. W rurę wprowadza się korek o kształcie przedstawionym na rysunku 6.

Pod wpływem sił tarcia korek ustawia się w rurze tak, że między' zewnętrzną powierzchnią korka, a wewnętrzną powierzchnią ciągadła tworzy się szczelina pierścieniowa, przez którą przeciąga się rurę. Koniec korka powinien znajdować się u wylotu pierścienia kalibrującego ciągadła.

Możliwość zmniejszenia grubości ścianek przy zastosowaniu korka swobodnego jest mniejsza niż w innych wcześniej opisanych metodach. Ubytki przekroju nie przekraczają zwykle 30%.

ciągadło

Rys.6. Schemat ciągnienia rur na korku swobodnym.