chirurgia8

ROZDZIAŁ 33 Choroby stawów 1429

■występuje częściej niz boczne; niemniej duże psy wykazują wyższy odsetek zapadalności na zwichnięcie boczne niż psy małe.

Badanie podmiotowe. W zaawansowanych przypadkach występuje nawracająca kulawizna z zachowanym podparciem kończyny Niekiedy odnotowuje się chwilowe utrzymywanie kończyny w pozycji zgiętej, w trakcie jednego lub dwu kroków. Psy ze zwichnięciem rzepki IV stopnia manifestują silną kulawiznę i nieprawidłowy sposób chodzenia.

Badanie przedmiotowe

Diagnoza zwichnięcia rzepki przyśrodkowego opiera się na wynikach badania fizykalnego lub prowokacji zwichnięcia. Wyniki są różne i zależą od stopnia zwichnięcia. Pacjenci z uszkodzeniem stopnia I zasadniczo nie kuleją, a do rozpoznania dochodzi przypadkowo, w trakcie badania fizykalnego. Pacjenci ze zwichnięciem stopnia II od czasu do czasu podskakują w czasie chodu lub biegu. Zwierzęta te okazjonalnie naciągają struktury boczne troczka i demonstrują kulawiznę bez oparcia. Kulawizna u pacjentów ze zwichnięciem stopnia III zmienia się od chwilowego podskakiwania do kulawizny z oparciem. Pacjenci ze stopniem IV poruszają się, przy-kucując na zadzie, ponieważ nie potrafią wyprostować w pełni stawów kolanowych. Rzepka jest hipo-plastyczna i może przemieszczać się przyśrodkowo wzdłuż kłykcia.

Badania obrazowe

W zwichnięciu stopnia III lub IV standardowe zdjęcia rentgenowskie w projekcji kramo-kaudainej i medialno-lateralnej ukazują rzepkę przemieszczoną przyśrodkowo, podczas gdy w zwichnięciu stopnia I i II radiograficzne można zidentyfikować rzepkę w obrębie rowka bloczkowego lub przemieszczoną przyśrodkowo (podczas obrazowania zwichnięcia należy zwrócić uwagę na właściwe ułożenie kończyny eliminujące artefakty). Pełne radiogramy mogą wykazać deformację szpotawą lub koślawą i skręcenie piszczeli oraz uda. Staranne ułożenie pacjenta decyduje o precyzji diagnozy, a niewłaściwa pozycja skutkuje fałszywie dodatnim wynikiem deformacji kończyny. W większości ciężkich przypadków, wymagających osteotomii kości długiej i korekcji, specjalne projekcje (wieńcowa lub skośna kości udowej) lub tomografia komputerowa (TK) pomagają określić specyficzny rodzaj i stopień skrzywienia.

Badania laboratoryjne

W wynikach badań nie występują odchylenia od wartości prawidłowych. Artrocenteza powoduje zmiany charakterystyczne dla osteoartrozy.

ROZPOZNANIE RÓŻNICOWE

Rozpoznanie różnicowe obejmuje beznaczyniową martwicę głowy kości udowej, zwichnięcie stawu biodrowo-udowego, nadwyrężenie więzadeł kolana i mięśni. Uważne badanie stawu biodrowego jest

Podstawowe techniki naprawy przyśrodkowego zwichnięcia rzepki

Uwolnienie przyśrodkowego wiązania Wycięcie klina lub prostopadłościanu w bloczku kości udowej

Transpozycja guzowatości piszczelowej Wzmocnienie bocznego wiązania

kluczowe, ponieważ niektórzy pacjenci z zwichnięciem rzepki cierpią także na awaskularną nekrozę głowy kości udowej lub dysplazję biodra. Skrócenie spowodowane zwichnięciem lub resekcją głowy i szyi kości udowej będzie powodowało rozprężenie mechanizmu mięśnia czworogłow^rego, umożliwiając w niektórych przypadkach zwichnięcie rzepki. Zwykle problem ten rozwiązuje się leczeniem zwichnięcia biodra czasem, jald. upłynie po osteotomii głowy i szyi kości udowej.

POSTĘPOWANIE FARMAKOLOGICZNE

Zwichnięcie rzepk przyśrodkowe może być leczone konserwatywnie lub chirurgicznie. Wybór leczenia zależy od klinicznego wywiadu, wyników badania fizykalnego, częstości zwichnięć i wieku pacjenta. Operacja jest rzadko zalecana pacjentom asympto-matycznym i starszym, podczas gdy młode zwierzęta oraz te, które- kuleją, korzystnie odpowiadają na leczenie chirurgiczne. Opiekunom zwierząt należy zalecić obserwacje zwierzęcia pod kątem rozwoju klinicznych objawów, swoistych dla zwichnięcia przyśrodkowego rzepk.

POSTĘPOWANIE CHIRURGICZNE

Operacja jest zalecana w przypadku symptomatycznych, niedo Uałych lub młodych dorosłych pacjentów, ponieważ okesowe zwichnięcia rzepk mogą przedwcześnie doprowadzić do zużycia chrząstki stawowej tego obszaru. Interwencja chirurgiczna jest wskazana w każdym wieku u pacjentów kulejących i usilnie zalecana u osobników w okresie aktywności tarczy wzrostowej, ponieważ skzywienia szkieletu postępują szybko. Techniki chirurgiczne stosowane u szybko rosnących zwierząt nie powinny upośledzać wzrostu kośćca. Opiekunów psów z obustronnym zwichnięciem rzepki stopnia IV należy ostrzec o prawdopodobnej konieczności przeprowadzenia kilku operacji i utrzymywania się kulawizny nawet po prawidłowo wykonanym zabiegu, z powodu obecności ciężkich zaburzeń w obrębie kości długich.

Wykorzystuje się wiele technik w celu utrzymania rzepki w rowku bloczkowym. Przy korekcji zwichnięcia rzepki zaleca się transpozycję guzowatości piszczelowej, uwolnienie przyśrodkowego wiązania, wzmocnienie wiązania bocznego, pogłębienie rowka bloczkowego, osteotomię kości udowej, osteotomię