DSC02162

Rozdział I. Nowy rok szkolny

Tata upuścił gazetę na kolana i krzyknął:

-    Aha! Mama tak powiedziała? No to się myliła! A teraz zostaw mnie w spokoju. Zrozumiano?

Więc znowu zacząłem płakać, powiedziałem, że nie potrafię rozwiązać zadania i że się zabiję, jeśli ktoś mi go nie rozwiąże. Wtedy przybiegła mama.

-    Och nie, błagam was! Jestem zmęczona, mam migrenę, wpędzicie mnie w chorobę tymi krzykami! Co się znowu dzieje?

-    Tata nie chce mi rozwiązać zadania — wyjaśniłem.

-    Uważam, wyobraź sobie - powiedział tata do mamy - że rozwiązywanie zadań za małego to nie jest najlepsza metoda wychowawcza. W ten sposób do niczego w życiu nie dojdzie.

I byłbym ci wdzięczny, gdybyś nie robiła mu obietnic w moim imieniu!

-    No tak! - powiedziała mama do taty. - Krytykuj mnie teraz w jego obecności! Świetnie! Brawo! To jest dopiero wspaniała metoda wychowawcza!

I mama powiedziała, że ma dość tego domu, że haruje całymi dniami i nikt jej nawet nie podziękuje, że woli wrócić do matki (mojej Buni, tej, która dała mi niebieski samochodzik) i że wszystko, czego pragnie, to trochę spokoju, jeśli to nie jest wygórowane żądanie.

Tata przejechał ręką po twarzy, od czoła aż do brody.

-    Dobrze już, dobrze - powiedział. - Nie dramatyzujmy. Pokaż mi to nieszczęsne zadanie, Mikołaj, i więcej o tym nie mówmy.

P

iii

Podałem tacie zeszyt, tata przeczytał zadanie raz, potem drugi raz, zrobił wielkie oczy, rzucił zeszyt na dywan i krzyknął:

-    O niel Nie, nie i jeszcze raz nie! Ja też jestem zmęczony! Ja też jestem chory! Ja też haruję całymi dniami! Ja też, kiedy wra-

62