Fotosynteza 4

BfflK»nppB?zjv*‘ »«»w«wwane _cia_u,: — !S„»ki należące do PS J, natom*,",

obrazy subultrastruktury, czyn

interpretow;

JkBOl u z\i

*yęh falach (.650 nm). Wykazano ęąjtkowłle uatężcnic fotosyntezy g^iellunych oddzielnie świaikm fljo nm ora/. 650 nm jest mniej-acuia fotosyntezy u roślin naś-równocześnic światłem o tych ^gciach fal i natężeniu (rys. 3.4.3B). 'odkrywcy efekt ten został nazwany jmcrsoA Efekt Emerson a '^^ienn^óch reakcji fotochcmicz-^‘^"^tosyntczic. Jest bowiem rzeczą oczy-" szvbkość redukcji \AI)P kosztem ^)c..' lody będzie największa

; _Vf0rt| b, który wchodzi głównie w S k H. Innymi słowy n^vwio«i^Mrt—rr-ii,, pętak światłem w SSę ,

^^mniec, że dodałkowe nadlanie światłem » *&«** f^T⁷,^{10 nm u ro<lin} naświetlanych suiJltem krótkofalowym wywiera mniejszy efekt gdyż energia światła absorbowanego przez ^ „.uiteaę należącą do PS II może być, jak już. wspomniano, częściowo przekazywana także jo centrum reakcji 1.

Wzrost natężenia fotosyntezy można u/sskać a* tylko przez równoczesne naświetlanie roślin wattan o wspomnianych wyżej zakresach spektralnych, ale także przez równoczesne naświetlali.* światłem o długości fal około 700 nm ora/

• mailem absorbowanym przez inne barwniki towarzyszące, np. fikoerytryna u krasnorostow pochłania światło o długości fal 570 nm.

£&t wzrostu , aktywności foJLosyntętycznej > -a i/\^ • l atefie^óyyczas, je/e11 w krótkich •kępach czasu naświetla się rośliny na pr/.e-~ «in światłem długo- i krótkofalowym. Ffeki ⁷?n nazwano chromatyc/n p r z e j-Kiem (ąng. 'cSromatic transient) albo ftet.em Biinksa. O tym, że efekty £raer.sona i Biinksa dotyczą tych samych *i**isk w komórce może świadczyć fakt lenienia identycznych widm działania (rys.

w wypadku efektu Biinksa /miana Okresu światła z 650 nm na 700 nm (650-»700) joduje przejściowe, nie bardzo jeszcze zro/u-■ \?®niejszenie natężenia wydzielania 0₂.

S . X.V J' _ - >•

ITJ

>ft0    $00

OLUGOŚC | AU (nm

Widmo działania w efektach l^:mcrw>na

1 Biinksa w komórkach ChbrtUa. U góry. jako tło zastosowano naśw ietknie światłem o długości fali ⁰⁰ nm. Meyer i French 1960

Rozmieszczenie jednostek fotosy ntetycznych ^w systemie lamellarnym. W ciągu ostatnich

lat zaproponowano wiele modeli przedstawiających strukturę błon tylakoidów. Na poparcie ich usiłowano przytoczyć wyniki badań. które uzyskano zarówno za pomocą mikroskopu elektronowego, jak również dzięki niektórym metodom fizycznym, np. dyfrakcji promieni X pod małym kątem. W wiciu wypadkach opierano się także na wynikach analiz chemicznych ląmełł. Jednakże dotychczas nic stworzono takiego modelu, który byłby powszechnie przyjęty, /ostrzeżenia budzą przede wszystkim te modele. które opierają się głównie na analizie elektronogramów. Jakkolwiek mikroskop elektronowy umożliwia uzyskanie wielu cennych informacji o ultrastruktur/e organelli komórkowych, tym niemniej należy bardzo krytycznie organizację na poziomie molekularnym. W pn> cesic bowiem utrwalania badanego materiału