geodezja0005

Tabela 2.4.2. Dziennik pomiaru kątów pionowych

Numer stanowiska	Oznaczenie celu	I położenie lunety					11 położenie lunety					Kat pionowy			Średni kąt pionowy			Suma odczytów: O,* On Błąd indeksu jr-JWa-łOz-w;			Kontrola			Data pomiaru:
		A Odczyt: Oj B			średnia		A Odczyt: On B			średnia		z położenia 1 i II 1,-0, 1,1 - 400‘-O„									Kąt pionowy z = Oi-/t			Obserwator: Sekretarz:
																					Błąd indeksu lt*On*s-400*			Uwagi i szkice
		g c cc			C CC		g C CC			c cc		g c CC o / #			g c cc o * #			g c CC o ' "			g c cc
1 2	2	3			4		5			6		7			8			9			10			11
	1	102	10 ~10	70 50	10	60	297	90 90	20 4Ó	90	30	102	10 9	60 70	102	10	15	400 ' Ó~	00 00	90 45	102 '“o'	10 00	15 ~45	• 1 3 2
	3
													—-	—

Kąty pionowe mierzone są w dwóch położeniach lunety, po dwa naprowadzenia lunety na cel

Tabela 2.4.3. Dziennik pomiaru odległości i przewyższenia

Nazwa tachimetru:...................... Data pomiaru...................... temperatura............ ciśnienie..

Obserwator.................................................. Obliczył..................................

Sekretarz..

Sprawdził..

położenie

lunety

II

położenie

lunety

§

$ *

.2

•6

i?

11

§ ^

I

E

i?

n

O. g. |

& & SPg £ 4

SKALA redukcji odległości poziomych na elipsoidę GRS80 m_E=l-(H₀+N)/R=    ______

SKALA redukcji odległości z elipsoidy na płaszczyznę układu „2000" w strefie 6 mxr=0.999923[1 - (y, - 6500000)* !2$ ] = _,

SKALA redukcji pomierzonych odległości na płaszczyznę m=ntxy ^mB ~ _ >___

—\	i

2.5. Wyrównanie osnowy

Wyrównanie ścisłe - metodą najmniejszych kwadratów

•    Pomiarową osnowę sytuacyjną wyrównuje się metodą najmniejszych kwadratów, z obliczeniem błędów położenia punktów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania osnowy poziomej ID klasy.

•    Błąd położenia m_p najmniej dokładnego punktu pomiarowej osnowy sytuacyjnej ni może przekroczyć 0,10 m.

•    W przypadku wykonywania wcięć jednocześnie z pomiarem sieci poligonowej (nawiązań bocznych) przeprowadza się wyrównanie łącznie z tymi wcięciami.

•    Do wyrównania przyjmuje się łącznie wyniki pomiarów polowych nowych i adaptowanych.

•    Przed przystąpieniem do wyrównania na projekcie osnowy lub na szkicu sporządzonym dla potrzeb wyrównania oznacza się kąty, kierunki i długości

z pomiarów nowych i adaptowanych oraz błędy średnie obserwacji i rok wykonani pomiaru. Wartości i błędy średnie obserwacji nowych (kątów, kierunków i długość boków) należy przyjąć do wyrównania z zestawień opracowanych na podstawie dzienników pomiarowych lub z wydruków tych wartości, natomiast wartości i błędy średnie obserwacji adaptowanych ze zbiorów archiwalnych.

•    Przy wyrównaniu należy zrównoważyć obserwacje.

•    Po wyrównaniu oblicza się błąd średni jednostkowy wg wzoru:

w

mm

gdzie:

v - poprawka,

m - błąd średni obserwacji,

n_a — liczba obserwacji nadliczbowych.

Wartość m_Q (charakteryzująca dokładność sieci po wyrównaniu oraz poprawność równoważenia) powinna zawierać się w przedziale od 0,5 do 1,5.

•    W wyniku wyrównania otrzymuje się:

-    wyrównane współrzędne punktów wraz z błędami średnimi współrzędnych m_x i m_y oraz błędami położenia punktów m_p,

-    wyrównane wartości obserwacji i ich poprawki oraz błędy poprawek m_v.

*    Współrzędne punktów wykazuje się z dokładnością 0,01 m.

pttykłady wyrównania osnów zakładanych metodami wcięć i poligonizacji podane są pE jpodręczniku E. Osada, Wykłady z geodezji i geoinformatyki 3, Osnowy geodezyjne.