IMG�96

dobranej do wielkości nasion, natomiast w sicwniku łyżec*^ zespołu wysiewającego znajduje się przezroczysta tarcza

prędkości obwodowej tarczy z łyżeczkami oraz prędkości Największą precyzję siewu zapewniają siewniki pneumatyczne W

IN

nikach nasiona zc zbiornika podawane są do zespołu wy$icw«jwWj zasadzie podciśnienia następuje zassanie nasion, a później nadciini * SJ muchiwane do rcdlicy. Odległość między nasionami w rzędzie zmieniając przełożenie przekładni służącej do napędu tarcz ^IłW^' stosując tarczę wysiewającą o odpowiedniej liczbie i średnią

Zmechanizowane sadzenie, podobnie jak siew, przyspiesza i ^ pozwala na znaczne zmniejszenie kosztów robocizny. Do nkt nego należą również: jednakowa głębokość sadzenia, dobre ugniecg* systemu korzeniowego, możliwość jednoczesnego podlania roślin. wozów i środków ochrony roślin czy rozkładania materiałów do ściófico^ Rozsadę najlepiej sadzić w dni pochmurne, w świeżo przygotowaną^ ^ Do sadzenia warzyw używa się głównie sadzarek półautomaty^^ sażonych w zespół wysadzający tarczowy (elastyczny lub chw^tako%yjw^'| żelowy. Sadzarki. podobnie jak siewniki, są urządzeniami sekcyjnymi jącymi z ciągnikami. W przeciwieństwie do siewników, nie ma sadoitb? Sekcja wysadzająca składa się z redltcy, zespołu wysadzającego tkólfcrj? Sekcje zamocowane są na ramie sadzarki. do której przymocowane kopiujące o regulowanym położeniu, które pozwalają na dobranieodpweh^ bokości sadzenia. Napęd na zespoły robocze przenoszony jest z kół naęęjj*^ z jednego z kół dociskających poprzez zespół przekładni i kół zębatych Dti^ przełożenia, uzyskuje się odpowiednie rozmieszczenie roślin w rządzi: KA* skowe (ustawione pod kątem) dociskają ziemię z obu stron korzenia, cieo^ jąc rośliny. Posadzona rozsada jest ustawiona w pozycji pionowej i wtólEs ma ziemię dobrze dociśniętą. Palety lub skrzynki z rozsadą ustawia tą ująt sadzarki. Sadzarki tarczowe elastyczne służą przede wszystkim do nśmmi rwanej, z tzw. gołym korzeniem. Zespół wysadzający składa się z 2 Uraduj nych, ustawionych pod pewnym kątem do siebie. Tarcze stykają się ze Ktyik swojej elastyczności odkształcają się w wyniku wzajemnego dociskana, ba umieszcza się między tarczami, korzeniami na zewnątrz. Pr^r obrocietifctjnfca zostaje zaciśnięta między tarczami i przeniesiona do bruzdy utwonnejpad cę. Sadzarki chwytakowe używane są do sadzenia rozsady rwanej murkowych. Roślinę, korzeniem do góry, podaje się do chwytaków w górajf^tfpołożeniu. Przesuwanie sadzarki do przodu, powoduje obrót laiezy; z $*)*** j z górnego położenia w dolne, w którym roślina zostaje zuolnk)Mi^f| bruzdy przygotowanej przez redlicę. Chwytaki są sprężyste i rn*kk*,p»^ff* uszkadzają roślin. Sadzarki karuzelowe przeznaczone są do sadztaito®^ ^jownocj 7. tac wielokomórkowych. Roślinę, bryłą korzeniową w dół, wkłada się potworów umieszczonych w poziomo obracającym się podajniku. Kiedy podajnik -esume się do miejsca, w którym znajduje się otwór, rozsada wpada do kanału pro-jt&ąccgodo redlicy, wyposażonej w mechanizm wypychacza sadzonek napędzany od walk* podajnika.

Rośliny warzywne mogą być uprawiane na płask, tzn. na równej powierzchni pg albo na formowanych redlinach, zagonach czy wałach. Każdą z tych metod,

. wyjątkiem uprawy na walach, można uprawiać marchew i pietruszkę i na przykła-tych roślin zostaną one szczegółowiej przedstawione.

Plaska uprawa bywa stosowana zwykle na glebach lżejszych, głęboko uprą-fioiych, zwłaszcza przy produkcji marchwi na wczesny zbiór, kiedy uzyskanie dłu-korzeni nie zawsze jest konieczne. W tej metodzie marchew wysiewana jest ^csęicięj systemem pasowo-rzędowym tub rzadziej - w regularne rzędy odległe oś saebie o 30 lub 45 cm. Systemem pa sowo-rzędowym, przy szerokości zagonu 135 cm, narcbcw na zbiór pęczkowy wysiewa się w 5 lub 4 rzędach pojedynczych albo • 3 podwójnych. Rozstawa rzędów wynosi wówczas 55 + 20 ♦ 20 + 20 ♦ 20 cm l.jb$4 t 27 + 27 + 27 cm albo 55 + 8 ♦ 28 + 8 + 28 + 8 cm. Marchew przeznaczoną bezpośredniego zaopatrzenia rynku wysiewa się na zagonie w 4 tub w 3 pojedynczych rzędach. a ich rozstawa wynosi wtedy 54 * 27 + 27 + 27 cm albo 55 + 40 ♦ łśOcm.

Uprawa na redlinach jest dość często stosowana w uprawie na cięższych, innych glebach. Stosując tę metodę, zwiększa się grubość pulchnej warstwy gleby, w której rosną korzenie. Jest to bardzo istotne zagadnienie, ponieważ długość komu oraz ich gładkość zależą przede wszystkim od głębokości spulchnienia i dokładności rozdrobnienia warstwy gleby, a wysokie plony uzyskuje się tylko wtedy, kiedy korzenie są długie. Do formowania redlin służą specjalne agregaty, które należycie rozdrabniają glebę, głęboko ją spulchniają (nawet do 30 cm), a następne formują redliny i odpowiednio je zagęszczają, tak aby nie doszło w nich do posuszem* gleby. Agregaty te za jednym przejazdem wykonują 2 lub 4 redliny oddalone od siebie o 67,5 lub 75 cm Takie maszyny są jednak doić drogie i stać na m jedynie większych producentów. W mniejszych gospodarstwach do formowana redlin używa się często obsypnika do ziemniaków i lekkiego wału. Prawidłowo uformowana redlina nie powinna się zapadać pod ciężarem dorosłego człowieka. Przy takim zagęszczeniu gleby w redlinie, zachowane jest podsiąkanie wody gle-bosej, co stwarza dobre warunki do kiełkowania nasion. Wysokość redlin wynosi 20-25 cm, a szerokość ich grzbietu 20 30 cm. Wykonuje się je bezpośrednio przed siewem nasion. Na każdej redlinie wysiewa się nasiona w dwóch rzędach odległych od siebie o 6-8 cm, lub czasami w trzech rzędach, a wtedy odległość między nimi wynosi 3-4 cm. Przy trzech rzędach na redlinie, w środkowym wysiewa się o poło-*? mniej nasion niż w rzędach skrajnych. Nasiona należy wysiewać w wilgotną glebę Wysiew w przesuszoną glebę jest niewskazany, ponieważ wschody, a następnie i rami roślin są nierównomierne, w efekcie czego otrzymuje się korzenie różnej ridkofci.

Wyszukiwarka