j® - a&h + /Kt - 25)1

Wartości A®, oraz fi podano w tabeli 2.

Tabela 2

Br Jon	4i,(cm^,U'^lval~^l\|	7
—1 ir“	349.7	0.0142
^-- K^1-	73.3	0.0173
Si Nn’	50.1	0.0208
" " OH"	198 3	0.0196
CH.COO'	40.9	0 0206
Cl	76.33	0.0194

5. Drugą wartość granicznego przewodnictwa równoważnikowego KCI lub NaCI wyznaczyć przez wykreślenie ekstrapolacyjnej funkcji Shedlovsky’ego (13)

A Ż = f (c) i ekstrapolację do c=0. Porównać obie wartości granicznego

I — Wc

przewodnictwa równoważnikowego.

6. Dla mocnego elektrolitu obliczyć współczynniki przewodnictwa

każdego roztworu, porównując je z wartościami teoretycznymi, obliczonymi na podstawie równania (12).

7. Dla słabego elektrolitu obliczyć graniczne przewodnictwo równoważnikowe z granicznych przewodnictw jonowych.

8. Obliczyć stopień dysocjacji dla każdego z 7 rozcieńczeń słabego elektrolitu i wykreślić go w funkcji stężenia. Do obliczenia stopnia dysocjacji zastosować metodę kolejnych przybliżeń. W tym celu wyrażenie na A' z równania (17) można zapisać w postaci

A' - A₀ ~(A + BA₀)J^ę (20)

Założyć w pierwszym przybliżeniu, że A w wyrażeniu J~^"^c równe A₀ (wartość Ao oblicza się z granicznych przewodnictw jonowych). Podstawiając doświadczalne wartości A i stężenia, obliczyć A' z równania (20). Obliczoną wartość A' podstawić do wyrażenia pod pierwiastkiem i obliczyć kolejną wartość równania (20). Obliczenia powtarzać dotąd, dopóki A' nie będzie stałe. Wówczas stopień

dysocjacji a=-~.

9. Obliczyć dla wszystkich stężeń stałą dysocjacji kwasu etanowego z prawa rozcieńczeń Ostwalda i średnią wartość porównać z wartością tablicową (w temperaturze 25°C stała dysocjacji ma wartość:. 1.754 - I0"⁵ mol/dm⁵).