P5020215

odzaju ślepych ow dzisiejszego •mai, że nawet swój biegun już zatknięty

6i do Miciń-wem Witkie-zarówno we Jego zresztą, gwiazd, po-ańskiej pra-i powiedział zecież obco-przestawać i w swojej zabrzmia-Sokratesa i” zamiast ud swoich pwany ty-'-•'•'■•zas

skiego możliwe są połączenia najzupełniej ta pozór paradoksalne; dalszym ciągiem sceny jakby na wskroś realistycznej może być sceną najzupełniej wizyjna i, zdawało by się, nie mająca żadnej łączności z poprzednią...*).

Horzyca wyłożył z precyzją znakomitego nauczyciela, za co — we współczesnym teatrze — powinniśmy kochać Micińskiego. Obawiam się jednak, że te wszystkie argumenty, Horzycy jak i Witkiewicza, które się dzisiaj powtarza na rozmaite sposoby, mogą dać tyl- ■ ko jeden skutek, mianowicie dopisanie Micińskiego do wcale obszernego panteonu polskich prekursorów. Ich lista jest już mocno wydłużona. Nie dostrzega się jednak, że takie wieczne wyprzedzanie i zapowiadacie cudzych osiągnięć, jest także nieco żenujące.

Nie zapowiedzi bowiem liczą się w kulturze, lecz spełnienia. A dla nich wciąż, a nawet coraz bardziej, skoro zastraszająco mnożą się przypadki prekursorstwa, brakuje miej-w strukturze i historii życia artv<tv«-