Współczynnik korelacji pithktowo-czteropolowej

Współczynnik ten (plii) jest najmniej pracochłonną metodą obliczania mocy dyskryminacyjnej. Jest to miara nieparametryczna, nie wymagająca spełnienia jakichkolwiek założeń odnoszących się do kształtu rozkładu wyników. Przed przystąpieniem do obliczania współczynnika phi wszystkie badane osoby musimy uporządkować według uzyskanego przez nic wyniku ogólnego — od najwyższego do najniższego — i podzielić całą prób? na dwie grupy: dolną i górną połowę. W każdej grupie obliczamy proporcję osób, które odpowiedziały na daną pozycję kwestionariusza zgodnie z kluczem. Uzyskane wartości wstawiamy do wzoru (Jurgensen, 1968. s. 193):

gdzie: f, to proporcja osób odpowiadających zgodnie z kluczem w górnej połowie próby,

J], — proporcja osób odpow iadających zgodnie z kluczem w dolnej połowie próby, p ogólna proporcja (/j + fa) osób odpowiadających zgodnie z kluczem,

q 1 p ogólna proporcja osób odpowiadających niezgodnie z kluczem.

Współczynnik phi jest przydatny szczególnie wtedy, gdy dysponujemy próbą o małej liczebności. Im więcej osób próba obejmuje, tym niższa wartość współczynnika dziczności i wpływu środowiska. Dlatego też opowiada się on, w ramach propagowanego przez siebie modelu „ukośnego”, za pewnym stopniem zależności między skalami (nie większym niż: 0.50), W konsekwencji pozycja z każdej skali koreluje w pewnym stopniu z ogólnymi wynikami innych skal. Cattell uważa, że dobra ż punktu widzenia pomiaru osobowości pozycja jest na ogól złożona czynnikowa i z lego powodu należy unikać jednorodności skal.

280