Scan0046 tif

y

l

•_;.i ipCijr;:    ' -ii"' '■

H>l

\V

1'

I

i

W

1

};

i.

d

ROZDZIAŁ JEDENASTY

•?

il

;;

V

f!

I

i

!

i

c

,r,

f?' :LL

I i.K .iii

Kiedy nazajutrz milioner obudził się we własny łóżku, nie mógł sobie przypomnieć szczegółów poj przedniego wieczoru. Bolała go głowa, czuł się nienajj lepiej. Jak przez mgłę pamiętał zabawę, pamiętał, % potem wyszedł    na spacer, śpiewał...    i

__    I

— Przecież ja rozmawiałem z bocianem — uprzy tomnił sobie nagle. ■— Taki wstyd, chyba nikt ni słyszał.    !

Coś mu się    jeszcze majaczyło, że boeiek mówij

ludzkim głosem, ale czym prędzej odsunął od siebi¹ tak absurdalną myśl. Nie wiedział również, jak trafi do hotelu i kto    go położył do łóżka.    ^!

A jednak coś go ciągnęło, żeby spojrzeć na bociani, gniazdo. Zwlókł się z łóżka i stanął w otwartym oknie¹ Ale boeiek, jakby na jego widok, zatrzepotał skrzyd', łami.    jj

— Kle — kle — kle! — popłynął z gniazda smętny głos.    -j

Buła zły na siebie zatrzasnął okno i poszedł do łat zienki. Wziął zimny prysznic i poczuł się trochę lepiejf A jednak myśl o gadającym bocianie nie opuszczał^ go. Wszystko zresztą było dziwne i niesamowite. Choć:; by nienaganne maniery dzikusów, którzy po tańcuj dziękując partnerkom, całowali je w rękę. A przecie^ na co dzień te same kobiety ciągnęli za włosy i ob^i chodzili się z nimi jak barbarzyńcy.    ;

W czasie śniadania jadalnia świeciła pustkami, Większość uczestników wczorajszej zabawy pozostała!

w łóżkach z kompresami na głowach. Kefir cieszył;!

i

się dużym powodzeniem.    |

—- Jak się czujesz, papo? — zapytała troskliwie Mary. — Wczoraj trochę za dużo wypiłeś,    i

I

L

—    Przepraszam cię. Z niesmakiem wspominam tę

¹ zabawę.

—    Ależ, papo! —■ zawołało dziewczę. .— To było coś

i wspaniałego. Nigdy w życiu jeszcze się tak nie ubawiłam. Ten Józwa, to bardzo miły chłopiec. Jak on

i pięknie tańczy.

!    — Lepiej, Mary, uważaj. Widziałaś, jak oni traktują

i

| kobiety? — ojciec poczuł się w obowiązku przestrzec córkę.

Po śniadaniu Mary wzięła radio tranzystorowe I wraz z ojcem poszła na spacer. Zupełnie bezwiednie znaleźli się przed chatą Milordziaka. Milioner spojrzał na topolę. Z gniazda wydobywało się jakby ciche chrapanie.

—    Słyszysz, Mary, ten bocian chrapie zupełnie jak człowiek.

—    Zdaje ci się, papo — odpowiedziała córka, której ;.p^: eszno było zobaczyć Józwę.

—    Może rzeczywiście mi się zdaje — zgodził się buła, nie będąc pewnym swoich zmysłów po wczorajszej zabawie.

Przed chatę wyszedł Milordziak i nisko się pokłonił. Mary zauważyła, że kątem oka spojrzał zaniepokojony na topolę.

i — Dzień dobry — pozdrowił go Buła. — Można

i

was odwiedzić?

—    Proszę bardzo, tylko nie mamy przyjąć czym

| godnym. Kobieta poszła do lasu po chrust.

i    —• Dziękujemy za poczęstunek, jesteśmy po śnia

daniu.

W chacie był tylko Józwa, który po wczorajszych akrobatycznych tańcach zszywał sobie skórę.

—    Hallo, boy! — zawołała na jego widok Mary i zarumieniła się.

ł ,

95