Scan0095 tif

załatwić sprawę i wracać jak najprędzej. I tak zajęcia służbowe zajęły im niespodziewanie dużo czasu. Ale odczuwali satysfakcję, że uda się umieścić cały zarząd na dłuższy wypoczynek w miejscowym więzieniu. Sprawa poszła już do sądu i niedługo powinien się odbyć proces. Tak więc wywiązali się ze swych obowiązków solidnie, teraz chcieli tylko uszczęśliwić mieszkańców Dzyndzylaków powrotem do normalnego życia. Wyobrażali. sobie, jak będą oni zadowoleni, gdy znów staną się normalnymi ludźmi i zaczną korzystać z dobrodziejstw cywilizacji, ograniczonej co prawda do specyfiki gromady wiejskiej, ale zawsze.

Jeden z funkcjonariuszy myszkując wokół hotelu znalazł kamień z przymocowanym kawałkiem drutu. Z zainteresowaniem oglądano znalezisko.

—    Do czego to może służyć?

—    Wygląda jak prymitywny młot lekkoatletyczny.

—■ A może oni trenują tu do olimpiady? — zażartował ktoś.

Dano znak, że widać w oddali idących mężczyzn. Przybysze ciekawi myśliwj^ch wyszli im naprzeciw.

Widok istotnie był niecodzienny. Mężczyźni uzbrojeni od stóp do głów w dziwny oręż, obładowani byli wszelaką zwierzyną. Najwięcej widziało się zajęcy i kuropatw, gdzieniegdzie błysnęła ruda kita lisa. Skóry myśliwych miejscami pobrudzone były świeżą posoką zabitych zwierząt. Wypisz, wymaluj wyglądali

4

jak pierwotni ludzie,

—    Panowie, uszczypnijcie mnie, bo zdaje mi się, że śnię — poprosił kierownik.

—    To chyba jedyne w swoim rodzaju widowisko. Nic podobnego człowiek już nigdy nie zobaczy.

Myśliwi też oczywiście widzieli czekających na nich urzędników i żywo: komentowali ich przyjazd.

—    Czego, do diabła, mogą chcieć od nas?

—■ Może skarbnik się odnalazł i przyjechali zrobić rozliczenie?

—    Jakby się odnalazł, toby był wśród nich. Nie widzę nawet Skubanego, ani żadnego z wiceprezesów.

—    Przyjazd ich nie wróży nic dobrego. Zaraz się przekonamy.

Mężczyźni mocniej ścisnęli broń i zbliżyli się do przyjezdnych.

Inspektorzy nie czuli się tak pewnie, jakby mogli sobie tego życzyć w tej chwili. Widok uzbrojonych dziwacznych postaci działał na nich deprymująco.

—• W razie czego bądźmy jednomyślni, żeby nikt się nie wyłamał — ostrzegał cicho Pyrolak, bo już byli blisko.

Myśliwi zatrzymali się parę kroków przed przybyszami. Nie mogli podejść bliżej, bo co zrobili krok, tamci nieznacznie odsuwali się do tyłu. Postanowili więc ich nie straszyć.

Przez chwilę obie grupy lustrowały się wzajemnie.

—    Będę gadał za was wszystkich — zwrócił się do swoich towarzyszy Pyrolak.

—    Zgoda, zgoda — odpowiedziano.

—    Wy do nas za interesem? — zapytał, przyjezdnych.

W

Kierownik chciał coś odpowiedzieć, ale głos uwiązł mu w gardle, więc skinął tylko twierdząco głową.

Pyrolak chwilę odczekał.

—    Wstępując do nas, uszanujcie nasze zwyczaje, tak jak my postaramy się uszanować wasze. Dla przyjaciół mamy serca na dłoni, dla wrogów jesteśmy bezwzględni. Pierwszy zwyczaj głosi: zjedz najpierw z przyjacielem posiłek, a dopiero potem rozmawiaj o interesach — to mówiąc Pyrolak odwrócił się i ruszył w kierunku chat, za nim podążali myśliwi.

Przybysze popatrzyli po sobie. Musieli zaakcepto-13