sieci

20 Wprowadzenie

łowodu. W tym też czasie w laboratorium Bellcore rozpoczęto prace nad nowym standardem systemów teletransmisyjnych umożliwiającym transmisje za pośrednictwem łączy optycznych sygnałów pochodzących z sieci komputerowych. Efektem tych prac był amerykański, tzn. określony przez ANSI (American National Standards tnstitute) standard teletransmisyjny nazwany mianem SONET (ang. Synchronous Opticai NETwork). Standard ten przedłożono CCITT i po wielu modyfikacjach stał się podstawą opracowania i standaryzacji synchronicznej hierarchii cyfrowej SDH,

W roku 1987 i 1988 opracowana została przez CCITT pierwsza seria trzech zaleceń dotyczących SDH. Były to zalecenia G.707, G.708 i G.709, określające podstawowe cechy funkcjonalne styku sieciowego NNI, takie jak przepływności na poszczególnych poziomach zwielokrotnienia i struktury sygnałów przenoszonych przez NNI, a więc formaty ramek, metody zwielokratniania itp.

Zalecenia te, stanowiące podstawowy opis hierarchii synchronicznej, zawarto w opublikowanej przez CCITT w roku 1988 Księdze Niebieskiej. Stanowią one międzynarodowy standard SDH, którego podzbiorem jest zestaw zaleceń SONET.

W oryginalnej wersji przedstawionej w Hamburgu w kwietniu roku 1987 standard SONET jako podstawową przepływność przyjmował 50 Mbit/s (49920 kbit/s) bez uwzględnienia możliwości współpracy z europejskimi systemami 140 Mbit/s. Podjęte przez CCITT prace standaryzacyjne zmierzały w kierunku przyjęcia wartości 155 Mbit/s jako przepływności podstawowej systemu SDH. Jednocześnie wprowadzono metodę multi-pleksacji, umożliwiającą zaakceptowanie strumieni nie tylko 2 i 140 Mbit/s, lecz także 8 (8488 kbit/s) i 34 Mbit/s (34368 kbit/s).

Po wstępnych porozumieniach i ustaleniach standaryzacyjnych dyskusje i prace normalizacyjne prowadzone były przez ETSI (Europejski Instytut Standardów Telekomunikacyjnych - ang. European Teiecommunication Standards Institute). Dotyczyły one przede wszystkim wyboru odpowiedniego dla europejskich zastosowań podzbioru metod zwielokrotnienia i sposobów włączania w strumień SDH strumieni PDH o przepływ-nościach 8 i 34 Mbit/s. W końcu, dla uelastycznienia możliwości współpracy systemów SDH i PDH, opracowano metody multipleksacji sygnałów o przepływności 6 Mbit/s (6312 kbit/s) jako tej, która jest najmniejszą wspólną wielokrotnością 1,5 i 2 Mbit/s,

W wyniku tych prac CCITT przyjęło w roku 1990 strukturę zwielokrotnienia synchronicznej hierarchii cyfrowej, której podzbiorami są zalecenia europejskich (ETSI) i amerykańskich (ANSI) instytucji standaryzacyjnych.

Ponadto opracowano cały szereg zaleceń dotyczących elementów sieci SDH, jej organizacji i systemu zarządzania nią. Są to między innymi zalecenia dotyczące: styków optycznych (G.957) i światłowodowych systemów liniowych (G.958), struktury krotnic i przełącznic cyfrowych (G.781, G.782, G.783, dawne G.Smux, G.sdxc), systemu zarządzania elementami sieci SDH (G.784), zestawu protokołów styku Q3 systemu