JEDNOCZĄCA SIĘ EUROPA byia od dawna idea zjednoczenia. Warto pamiętać, że w gronie tych „teoretyków” integracji europejskiej znajduje się wielu Polaków. Już w połowie XVIII w. Stanisław Leszczyński, który wcześniej był królem Polski, postulował utworzenie unii łączącej chrześcijańskie państwa europejskie. W początkach XIX w. Stanisław Staszic wyrażał przekonanie, że z czasem powstanie federacja narodów europejskich. W tym samym okresie rolę, jaką może odegrać integracja w przyszłym pokojowym rozwoju Europy, podkreślali: książę Adam Czartoryski (opowiadający się za utworzeniem Ligi Europejskiej) oraz Wojciech Bogumił Jastrzębowski (twórca projektu konstytucji europejskiej).
Szczególnie podatny grunt do rozwoju idei integracji powstał po zakończeniu II wojny światowej. Większość państw kontynentu była wówczas wyniszczona. Pozycja Europy w świecie znacznie się obniżyła. W tej sytuacji podjęcie wspólnych działań, przede wszystkim w dziedzinie gospodarki, dawało szansę na szybszą odbudowę. Tragiczne doświadczenia dwóch wojen światowych skłaniały do przyjęcia rozwiązań, które pozwoliłyby maksymalnie zmniejszyć ryzyko tworzenia się nowych konfliktów - sądzono, że taką szansę daje właśnie szeroka integracja. Ważnym czynnikiem było też powstanie rozległej strefy wpływów Związku Radzieckiego (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich - ZSRR) w Europie Wschodniej - zjednoczenie państw Europy Zachodniej pozwalało silniej przeciwstawić się tej presji politycznej.
Za zalążki współczesnych struktur zjednoczonej Europy można uznać porozumienia zawarte jeszcze w czasie II wojny światowej. Przebywający na emigracji przedstawiciele Belgii, Holandii i Luksemburga uzgodnili przyszłą wspólną politykę celną. Do realizacji ustaleń doszło w latach 1948-1949.
Dążenia do integracji szybko zaczęły przynosić widoczne efekty. Bezpośrednio po II wojnie światowej rozszerzyła się działalność wielu organizacji postulujących integrację państw europejskich. W maju 1948 r. odbył się w Hadze kongres, który spełnił funkcję www.wsip.com.pl