str 6 7

6

6

Warszawa, grudzień 1987 r.

Dwudniowymi obradami kierowali kolejno: prof. dr hab. A. Hulek, doc. dr hab. U. Eckert, doc. or hab. L. Malinowski, doc. dr hab. 3. Pańczyk i prof. dr hab. K. Poznański.

Gratulacje i życzenia dla Uczelni - z okazji Jubileuszu - złożył w imieniu gości zagranicznych prof. dr 0. Magne (Szwecja).

W trzecim dniu konferencji - w gmachu Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej - władze Uczelni spotkały się z zagranicznymi gośćmi konferencji. -Spotkanie otworzył Jego Magnificencja Rektor prof. dr hab. K. Poznański, a następnie kierownicy poszczególnych zakładów i pracowni Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej zaprezentowali osiągnięcia i zamierzenia badawcze pracowników naukowo--dydaktycznych, zajmujących się teoretycznymi i praktycznymi problemami pedagogiki specjalnej. W dyskusji zabierali głos wszvscy goście zagraniczni. Otrzymali oni też wyczerpujące odpowiedzi na sformułowane pytania i wątpliwości. Wskazywano także na możliwości dalszej współpracy Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej z zagranicznymi ośrodkami pedagogiki specjalnej. Na zakończenie goście, zagraniczni zwiedzili Izbę Patrona Uczelni.

Można zatem wyrazić pogląd, że Jubileuszowa Konferencja Naukowa, zorganizowana przez Wyższą Szkołę Pedagogiki Specjalnej, była okazją do wymiany poglądów między teoretykami i praktykami kształcenia specjalnego oraz weteranami i młodymi adeptami pedagogiki specjalnej, a nade wszystko - co jest raczej rzadkością - między pedagogami specjalnymi pracującymi w krajach o różnych systemach ustrojowych.

Prezentując w tym tomie 27 referatów pragniemy z jednej strony udostępnić je wszystkim tym, którzy z różnych względów nie mogli uczestniczyć w tej konferencji, z drugiej zaś - mamy nadzieję, że staną się one okazją do refleksji, a być może 'inspiracją do kontynuowania badań w zakresach tematycznych objętych referatami.

Jan Pańczyk

a. C k«^'« ^rtlw'o\“-’_ *d. J- M<^k_

U    -

ŚJwoUj Ptdc».cpcjJ

- u.W(K\M,^aw!

AClAA)iL<j\//Xj 2^V

to 'śpe^aj^. '

Cjo^S-uo^ą,^ u) 65 yociKOc^ dii atol rvoW 'jj WctrtiaujC^ j C~, Hc«0( Gvu3^cJrt^w_;VY 'v

CZĘŚĆ I

PORÓWNAWCZE ASPEKTY TEORII I PRAKTYKI KSZTAŁCENIA SPECJALNEGO ORAZ PRZYGOTOWANIA KADR PEDAGOGICZNYCH

Zofia SĘKOWSKA Lublin

WSPÓŁCZESNE PROBLEMY PEDAGOGIKI SPECJALNEJ

Pierwsze opracowania dotyczące podstaw teoretycznych pedagogiki specjalnej ukazały się pół wieku temu. W roku 1931 została utworzona pierwsza katedra pedagogiki specjalnej na Uniwersytecie w Zurychu i to stanowiło moment przełomowy, świadczący o przejściu od praktyki pedagogicznej do teorii określającej cele, funkcje i zakres problematyki oraz miejsce pedagogiki specjalnej w ogólnym systemie nauk. Zrozumienie potrzeby oparcia działań pedagogicznych w stosunku do dzieci upośledzonych na podstawach naukowych i dążenie do uogólniania doświadczeń praktycznych oraz do wykrycia prawidłowości dotyczących etiologii, profilaktyki i usprawniania, miało odtąd stanowić podstawę diagnozy i rehabilitacji^

Pionierką w zakresie pedagogiki specjalnej w Polsce była Maria Grzegorzewska (1388-1967).

W okresie międzywojennym prace dotyczące problemów pedagogiki specjalnej nie miały charakteru eksperymentalnego, opartego na faktach i ich racjonalnej analizie. W badaniach naukowych nie wykraczano poza metodę obserwacji, która stanowiła podstawę argumentacji emocjonalnej, mającej uzasadniać potrzebę uprawiania pedagogiki specjalnej, przede wszystkim w praktyce. Mimo niedosko-