skanuj0002 (83)

Jest tańcem parowym w takcie na 3/4 o charakterystycznym rytmie. Zawiera kroki posuwiste i skoczne przyklęki, wir wolno splecionych par i szybkie przebiegi. W mazurze akcenty są porozmieszczane w różnych częściach taktu, najczęściej jednak na trzeciej części, co nadaje mu żywy charakter. Mazur, zanim ostatecznie się ukształtował, co nastąpiło pod wpływem chodzonego polskiego obertasa i krakowiaka znany był na Mazowszu jako wyrwas, szumny, gniewus, goniony. Mazur podobnie jak chodzony polonez zawędrował na dwory magnackie skąd już w połowie XIX w. rozpowszechnił się na cały świat jako taniec towarzyski oczywiście przetworzony artystycznie przez nauczycieli tańca. Oni to uporządkowali krok tańca ludowego ustalili figury dawniej dowolnie kombinowane przez wodzirejów, którzy w mazurze mieli więcej pola do popisu niż w innych tańcach ludowych. Najstarsze figury mazurowe, które przedostały się do mazura towarzyskiego są to formy taneczne wzięte z dawnych obrzędów ludowych, tańców lub gier. Są to: figura krakowska, odbijany, zwodzony.

Mazur jako utwór muzyczny stał się popularny w świecie dzięki Chopinowi podobnie jak polonez, a przez kompozytorów opery i baletu zawitał również na scenę.

OBEREK

Obertas, ober, obertany, polski trójwymiarowy taniec ludowy charakteryzujący się rytmami mazurowymi rzadziej walcerkowymi. Nazwa obertas występuje po raz pierwszy w 1697 r. (Korczyński). Wywodzi się od sposobu tańczenia obracania się, polegającego na obrocie tancerza wokół partnerki w jednym takcie i tancerki wokół partnera w drugim takcie. Różnice miedzy Kujawiakiem, Mazurem i Oberkiem określa się zazwyczaj na podstawie tempa, które w oberku jest najszybsze. W muzyce artystycznej trójwymiarowe tańce pod nazwą oberka lub obertasa opracowali: Kolberg, Wieniawski, Statkowski, Szymanowski, Bacewiczówna.

Inna nazwa oberka to Prygas.

POLONEZ

Symbol polskości - nazwa taniec polski później polonez będący spolszczoną formą nazwy polonaise używana była w Polsce dopiero w 1730 r. W kronikach, literaturze pięknej, szlacheckiej i mieszczańskiej aż do 1730 r. nie znajdujemy nazwy polonez czy taniec polski. Polonez jest tańcem zespołowym. Pary ustawiają się jedna za drugą, chłopcy po lewej stronic dziewczyny po prawej. Oboje zwracają się twarzami do kierunku tańca. Tancerz podaje tancerce prawą rękę, na którą ta kładzie swoją lewą rękę. Połączone w ten sposób ręce wysuwają nieco do przodu, ównolegle do posadzki lub na wysokość piersi. Ramiona zginają lekko w łokciach. Ręce zewnętrzne swobodnie opuszczone. Tancerka musi ująć prawą ręką suknie a tancerz oprzeć lewą rękę na biodrze, głowy dumnie wzniesione.

Rytmikotcrapia:

Jedną z coraz częściej docenianych technik muzykoterapii aktywnej stanowi rytmikotcrapia, która jako podstawę działań terapeutycznych wykorzystuje rytm muzyczny. Rytmikoterapia powstała w oparciu o metodę wychowania muzycznego, rytmikę (Eurhythmics), stworzoną przez Emila Jaqucs-Dalcroze'a. Rytmika, początkowo wchodziła jedynie w zakres edukacji dziecięcej, stwarzając nowe możliwości spontanicznej aktywności dziecka. Jednakże szerokie wykorzystanie rytmiki w różnych dziedzinach sprawiło, iż stała się ona niezbędnym