terminy tif

562 Siec i    M.-tA* t M AN • pruŁ&koly kootłtntkitcyjłiti

l i ii s;[ zalecenia, powszechnie uznawane za nieformalne standardy światowe i przyjmowane za podstawę do opracowywania norm icgiunaluych : krajowych.

iz-oehniniczna transmisja - sposób komunikacji zapewniający stalą szybkość transmisji, niezależnie od wielkości mchu generowanego w otaczającym stacje środowisku; polega na przydziale kanału komunikacyjnego i egzekwowaniu stałego pasma przenoszeniu. Kanał izocłuoniozny jest zwykle realizowany przez czasowe multipleksowanie pasma przenoszenia Kicza telekomunikacyjnego i pr/.ydziai stacji określonych (wymaganych) od einków czasu. Transmisja izochronicz.nn jest niezbędna do obsługi melin multimedialnego.

kable telekomunikacyjne - szeroka klasa mediów stosowanych do transmisji sygnałów. Podstawowe znaez.enic maju kable z przewodami miedzianymi i światłowody. Poza tą grupą znajdują się telekomunikacyjne media bezprzewodowe, obejmujące lale podczerwieni i mikiolale. Kable miedziane, powszechnie do lej pory stosowane mają szereg wad wynikających z ich właściwości elektrycznych. Należą do nich: ograniczająca zasięg rezystancja, emisja energii na zewnątrz kabla (umożliwiająca niepożądane monitorowanie transmitowanych przekazów) oraz podatność na wpływ promieniowania zewnętrznego, będącego przyczyną zniekształceń sygnału

kabel światłowodowy - medium transmisyjne zbudowane z otoczonego nieprzeźroczystym płaszczem włókna kwarcowego o przekroju kołowym, w którym do przesyłania danych wykorzystuje się światło. Promienie świetlne (o częstotliwości w zakresie podczerwieni) ulegają w trakcie transmisji całkowitemu wewnętrznemu odbiciu, co powoduje, że promień prowadzony jest wzdłuż osi włókna. Światłowody charakteryzują się: dużą odpornością na zewnętrzne zakłócenia elektromagnetyczne, stopą błędów mniejszą niz 10 ¹⁰ przy najwyższych przepływnościacli binarnych, małą tiumiennością jednostkową (zwykle ok 0.20 dB/km) pizy praktycznie zerowej dyspersji światłowodu. Światłowody umożliwiają budowę torów światłowodowych o przepływnościacli do 10 Gb/s. Zasięg typowej linii światłowodowej (zbudowanej ze światłowodów jednotnodowych), bez regeneracji sygnału za pomocą wzmacniaczy światłowodowych, wynosi od 80 do 100 km.

klient/seryer - model pi zclwarzania danych będący w istocie rozszerzeniem idei programowania modularnego. W architekturze tej moduł wywołujący (zlecający usługę) staje się klientem, a moduł wywoływany (zapewniający usługę) - serwerem. Przetwarzanie w modelu klient-serwer zakłada możliwość jednoczesnej obsługi przez serwer żądań pochodzących od kilku klientów. Logiczną konsekwencją takiego i o/.szerzcnia jest „posadn-wianie'* klientów i serwerów na odpowiednich do ich funkcji platformach sprzętowych.

kody transmisyjne - sposoby konwersji ciągów sygnałów cyfro wy cli do innej, bardziej efektywnej postaci przy przesyłaniu przez szeregowe łącza cyfrowe, z uwzględnieniem fizycznych aspektów transmisji. Przy mały cli prędkościach transmisji (kb/s) konwersja zwykle nic jest realizowana. Oznacza to, że sygnały transmitowane w łączu fizycznym odpowiadają oryginalnym postaciom przesyłanych ciągów kodowych. Konwersja kodów cyfrowych do postaci i poziomów wymaganych przez konkretne medium transmisyjne (skrętka, ko n cen tryk, światłowód) realizowana jest natomiast w przypadku dużych szybkości transmisji.

kompresja {comptessioti) - technika pozwalająca ograniczyć nadmiarowość infoimaeji i tym samym zmniejszyć objętość danych przed ich transmisją tub buforowaniem w pamięci. W modelu ISO-OS1 kompresja dokonywana jest w warstwie prezentacji.

komutacja - sposób zestawiania połączeń (w tym kanałów rozmównycli) w sieci telekomunikacyjnej. Wyróżnia się kil^a technik komutacji. Najpopularniejsze to komutacja kanałów i komutacja pakietów, realizowana przez węzeł transmisyjny w trybie połączę-niowym lub be/polączcniowym. W przypadku koinutacji kanałów, metody typowej dla systemów telefonicznych, przed rozpoczęciem przekazywania danych ma miejsce zestawianie połączenia fizycznego, a użytkownicy na czas poleczeniu uzyskują wyłączność na użytkowanie czyści przepustowości kanałów i zespołów połączeniowych. Cechą charakterystyczną komutacji pakietów jest z. kolei możliwość czasowego przechowywania bloków danych w węzłach sieci. Komutacja pakietów z wykorzystaniem połączeń wirtualnych icalizowana jest w sieciach ATM (komutacja komórek), a takie sieciach X.25 i bramo Kelay. Z kolcu przykładem komutacji pakietów realizowanej w trybie be/polączenio-wym jest metoda komutacji dalngramowej, stosowana w Internecie.

LAN - lokalna sieć komputerowa obejmująca swoim zasięgiem niewielki obszar (najczęściej budynek, przedsiębiorstwo). Standardy sieci lokalnych określają zasady organizacji pracy warstwy łącza danych i warstwy fizycznej (IEEE 802.x). Do najpopularniejszych rozwiązań sieci LAN należą Ethernet, Token Ring, Token fius. Najpopularniejszy, stale rozwijany standard - Lthemct (wykorzystujący algorytm dostępu do medium CSMA/CD) oferuje teoretyczną przepływność 10 Mb/s (geneialnie od 1 Mb/s do 20 Mb/s). Jego szybsza wersja Fast Ltliemet pozwala na realizację transmisji 100 Mb/s, zaś najnowsza Gigabit Lthemct gwarantuje przepływność IGb/s. Pozostałe standardy (Token Ring, Token Hus) oferują przepływności do 16 bądź 20 Mb/s. Równolegle z rozwojem proto kolów sieci lokalnych, coraz większe znaczenie w sieciach LAN zdobywają też inne protokoły, wśród których dużą popularnością cieszy się oparty o technologię światłowodową protokół LDD! (będący w zasadzie typowym protokołem dla sieci metropolitalnych) o przepływności 100 Mb/s a także standard ATM pozwalający na realizację transmisji z szybkościami od 25 Mb/s do 155 Mb/s (a nawet 622 Mb/s). Współpraca standardu ATM z sieciami lokalnymi jest możliwa dzięki np. standardowi LANE, emulacji siec: LAN w sieci ATM.

LAN Enmlulion (LANE) - standard A'I M Forum umożliwiający integrację technologii ATM z tradycyjnymi technologiami sieci lokalnych Ethernet i Token Ring. Główną funkcją standardu LANE jest emulacja lokalnej sieci komputerowej w strukturze ATM. Definiuje on zasady dopasowania standardów sieci lokalnych, a także określa interfejs użytkowy dla protokołów warstw wyższych. Implementacja A'FM w formie LANE nie wymaga żadnych modyfikacji protokołów warstw wyższych, ponieważ protokoły LANE prezentują te same interfejsy co protokoły MAC. W 1995 ATM Forum przyjęło standard LANE 1.0. W chwili obecnej opracowywana jest wersja 2.0, która definiuje rozproszoną architekturę LAN Lmulation.

LAN Iśimihition Client (LEC) - w standardzie LANE obiekt końcowy systemu A2 M, którego zakres zadań obejmuje między innymi: przesyłanie danych, analizę adresów oraz inne funkcje kontrolne realizowane w ramach pojedynczej sieci ELAN. LEC zapewnia standardowy interfejs użytkownika procesom warstw wyższych. LEC zawiera także interfejs LUN1 (LAN Emułtitum Vsa' Nciwork InUj/ace) dla komunikacji z innymi elementami LANE. Każdy system końcowy, podłączony do sieci ELAN posiada jeden obiekt LEC na jeden ELAN. Z kolei każdy LEC jest identyfikowany poprzez unikatowy adres ATM i jest związany z jednym lub więcej adresami MAC osiągalnymi poprzez adres ATM. Ta druga sytuacja ma miejsce gdy klientem LEC staje się most lub przełącznik sieci LAN. Wówczas jeden LEC będzie związany z wszystkimi adresami MAC osiągalnymi poprzez porty tego przełącznika sieci LAN. Należy wziąć pod uwagę i to, że zbiór tych adresów MAC może ulegać dynamicznej zmianie. Obecne specyfikacje LANE definiują dwa typy sieci ELAN (802.3 i 802.5); nie dopuszczając jednak do bez.pnśrcdniego połączenia między klientami LEC, funkcjonującymi w ramach odmień-