�egna�ek8

M

< ¹ ■»

w (> Zko

■ • ‘

ps^i-Si

—■=" • Ocy»rlr^—__

W^j^,* -    —1*^®^

Wi -‘ ! “■"““=—^SS^SST: -.^S^

< os^toio wydo^^¹ '^nwk^Jsa

Hm    »»r«*_Iv'^^>ich *-*

Bloog M Nv-\ '.targy» - _ar ^*^{y s,}ę W _łyt ^~^ł- Sutej poto^K, . «^c*ly SWM

* “ ^na'*-ei kon^ Hi

“«rojo_Wy«^H

^do «ej r«^3

J-    • środki dydii

' - — • ^    umicazęnriie

-¹-** ^ru«^? J«** pncypadkowc. Spraw _, <lo paxoruUiłych clemcnlów proce* ymiana dokonywana w «yd :ttioici procesu. wym»0ai4 bardziej precyzyja _w>yii»nienaj teflio lerminu pomocne pcawim OnS>■ w A/o/>-/» »/««/«/*« ✓«•-_>-*=-"

Immnw    'ri ?ł^t

>■* jC^k***** . TorwB •••*'

cel /dc liniowany jest jako (...) m t r) j c r do którego Się snem lab Jo. do ć«gO się d^y.coM? chce osiągi*¹.

Duży wkład w rozwój teoni celów edukacyjnych Wniósł w ©tiatmch latach Kizfaert Denek. Świadczą o tym m m. dwie Jego puce: Wartoid i cele edukacji szkolnej oraz O nowy kształt edukacji, Przedstawi* w nich wlaną definicję ccłów kształcenia, według której „Celt kształcenia (...) są to iwiadome, z góry oczekiwane, planowane, a zarazem w miarę konkretne efekty edukacji”¹. Efekty te odnoszą się do pożądanych zmian, loóre dokonują ttę w wiedzy, umiejętnościach, zdolnościach, zainteresowaniach i innych cechach osobowości uczniów (studentów) pod wpływem procesu kształcenia. Proces ten ihity wspomaganiu dokonywania zmian w osobach uczących się, istotnych z punktu widzenia jednostkowego, jak i społecznego.

Cele kształcenia mottu określić również jako komunikaty wyrażające aminy nauczyciela, jak powinni zmieniać się uczniowie (studenci), Pełnią one funkcje podobne do tych, jakie przypisywane są mapom drogowym, to znaczy pomagają podmiotom kształcenia zorientować się, dokąd zmierzają i w którym momencie znaleźli się w danym miejscu.^{2 3}

Cele, jak wynika i powyższego, często rozumiane są jako z a m i a r y, i ściślej jako zamierzone osiągnięcia. Nie zawsze można ich jednak utożsamiać z zamiarem. Dopiero wtedy, gdy mamy wskazówki, jak dany zamiar realizować | środki pozwalające stwierdzić, czy rzeczywiście go osiągnęliśmy, możemy zamiar len nazwać celem⁴.

W literaturze pedagogicznej, a także w praktyce dydaktycznej, możną spotkać się z różnymi ujęciami celów kształcenia.

Bardzo złożona jest nie tylko sama terminologia celów, ale także ich klasyfikacja. Dlatego też Bogusława Golębniok w podręczniku Pedagogika uważa formułowanie celów za krytyczny moment konstruowania programów edukacyjnych¹.

Charakterystyczne podejście w tym względne prezentuje W. Okoń. który wyodrębnia cck kształcenia ogólnego i zawodowego, chociaż-jak twierdzi - zdecydowanie przeciwstawia się odrywaniu kształcenia zawodowego od ogólnego⁴. W kształceniu ogólnym wyodrębnia dwie strony: rzeczową (obiektywną) (osobowościową (podmiotową). Strona rzeczowa wiąże się z pozna wanicm świata obiektywnego i nabywaniem sprawności umożliwiających jego przekształcenie. Natomiast strona osobowościowa wiąże się i poznawaniem własnej osobowości oraz nabywaniem sprawności sprzyjających kształtowaniu samego siebie.

1

Matydowuk jęykapębbtfi, Wirujwa 199), 176

2

^; K Ornck O eony.... oę cif. » 47. fofctar tomem itj drftugi mąAifc pf w pne? Warlokt I itle edukacji ukolnrj, PozniA-ToniA 1954, i 35,

’HI Arendt,Unwytif.op ca.i T7.

3

¹ lnica hUafmto - podtjitie n riflnowr, opcn, f.36 ' OD. Golftauk, M<w*mkiuae*#Ąwkkut.    (ftdjZ K»iccUUki, gj &•

winki, PWN, Wora/*** 7OM,*, I6S

4

W. Okoć, Wprowadume op. Cli., i BI-