pattern 6

ISO -V IYm/oitw

„Doro/kanr przetarł cudo, skórzany kapelusz wiimi.|I między uda i przez boczną aleję i trawnik wyprowadzi! 14 nad wodę".

Styl Flauberta iest zróżnicowany, a jednocześnie spójny, mowa bohaterów przenika do ię/.yka narratora, a język narratora do mowy i myśli bohaterów. Na przykład w przenośniach. 1’ruust twierdził, ze w powieści Flauberta nic ma ani jednej pięknci metafory. Nie dostrzegł, że autor Rwr Bwury Mara cię. by obraz użyty w porównaniu mieścił cię w doświadczeniu i zasobach inrclektualnych postaci, »t}d owe „strychy z oknem na północ" czy .bankrut patrzący przez, okno na ludzi siedzących przy Mole w jego dawnym domu". Jednakże ięzyk i konstrukcja porównań iu|częściej przekraczała możliwości bohaterów. lo sanio dotyczy zresztą organizacji ich wypowiedzi.

Flaubert me jest dokttynerem. Używa na przemian najrozmaitszych metod, klasycznych 1 własnych, mając na względzie przede wszystkim piękno 1 prawdę dzielą.

IV

Il»«i Woiury swoje piękno w duży m stopniu zawdzięcza niezwykle sta-rannej budowie. Skonstruowana jest symetrycznie. foczątek 1 koniec to dz.iejc pierwszych lat i ostatniego roku Karola; opowiadają je anonimu wi narratorzy. IVzed ślubem z Firnu.) i bezpośrednio po jej śmierci dominuje w opowieści punkt widzenia Karola, a w całej partii środkowej

Famny. Ta część także |cm symetryczna: na początku i na końcu bmnta jest sama (choć obok iiu Karola), pośrodku przezywa dwa romanse, które iiU.uI.im 'K ^w symetryczny sekwens: Leon (część I, miłość platonicz-iu), Rudolf (część I. wtajcmuicrmie). Rudolf (część II. wyuzdanie) 1 Leon (cz.ęść II. miłość zmysłowa); pomiędzy Rudolfem 11II pani Knvatv pnV bujc kochać męża. Funkiem centralnym, jakby wierzchołkiem piramidy, jest opetasja Hipolita; przedtem Lmnia się wznosi, potem spada.

Symetrię podkreślają wspierające piramidę poohu wronach paty bliźniaczych wen. pierwsza w tonacji jasnej, druga - mrocznc|. Mamy więc'

Jjk doinjlai .fu*n Hot-ar, -v hj dwa urwało (weselny i pogrzebowy), dwa bale (w Vaubyc»tard i Kooen) i dwie wizyty u niamlo. Czasem wena /redukowana bywa do migawki; Czytelnik zauważył zapewne, ze Fatima dwukrotnie wysuwa język: pierw wy raz. wylizując kieliszek po likierze, drugi raz - w agonii.

K»d« ihoc echa pobrzmiewają w powieści często, pełniąc rozmaite funk cje. Ilustrują na przykład ambicje Kmmy, przechodzącej od wylkrctowe go do zlotejpi lotnioou i od sahorów do atlasowych ciżemek przybra nych lul\d/im puchem. Pozwalają porównać trzech męzczyzn, z których każdy odmiennie traktuje jej suknię: Karol gniecie głową przybranie stanika, I eon cofa stopę, kiedy nadepnie spódnicę, a Rudolf wyobraża solne, jak powoli ją z luńmy zdejmuje. Niekiedy w reszcie podkreślają degradację: od walca z. wicehrabią do walcu katary nurza, od wyblakłych do gnijących żerdek w altanie.

Gnicie icsi zresztą (obok Mota) jednym / symbolicznych motywów powieści - gniją okiennice pawilonu w Ikanncs illc. drewniane sklepienie kościoła, embriony aptekarza, noga I łipolita. wszystko, na czym F.mma chciała Mę oprzeć, i wreszcie ona tanu w ramionach śniącego Karola. Ikidohuic powraca motyw śmierci - od czarnych motyli spalonej^ ślubnego bukietu do czarnych ram obrazów noramisza, przedstawiających dwa wcielenia Kmmy: niewinną Ksmcraldę, zapewne z kózką Ozah. i występną Putyfarę. IW raca motyw Kmmy wyglądającej oknem i Lump o coś opartej, motyw gizechów głównych, które w komplecie obciążają sumienie Fanny, moty w koty sząeegi i statku, motyw jująka i motyw butów, przez które Flaubert systematycznie charakteryzuje swoich przyziemnych bohaterów; wano jc wszystkie prześledzić. Odszukano i skomentowano ich zresztą znacznie więcej, wskazując, jak służą autorowi w kształtowaniu dzielą. ((czytelnik zechce wyszukać i porównać „sceny księżycowe" z udziałem Karola, Rudolfa. Leona i Justyna).

Owe motywy przyczyniają się także Jo n.sdama d/iclu harmonii i spójności, na czym I laubcrtowi zzczcgólnie zależało. W Iłitti Batury temat, struktura, styl, motywy i wątki wiążą się ze sobą i wzajemnie od siebie zależą; opisy splauią się z odczuciami bohaterów, dialog / narrncią.