018201

326

sięga strętwienie. Czego nie mogą dokonać okłady, to muszą uzupełnić pary zakończone polaniem zimnem lub tuszem, wywołujące silne poty, już to na pojedynczych częściach ciała, już to na całem ciele. Zasadą jest, aby prędko starać się rozpuścić i wydalić z ustroju złe materje, — pamiętajcie o tem!

Mój szwagier zranił się nieco, sam jednak nie mógł wskazać miejsca, gdzie jest to przypadkowe zranienie. Z początku członki służyły mu jako tako, ale wnet uczu-' wać zaczął strętwienia, aż w końcu wykształcił się przepyszny tężec, który rozpanoszył się na całej ciała połowie, ubezwładniał je i odrętwiał w zupełności. Ręce były sztywne, kark tak stwardniał i skamieniał, że głową ruszyć nie mógł, wreszcie język skostniał, nie mógł niem obracać, ani słowa wymówić; natomiast siły umysłowe były zupełnie w porządku. — Kazałem mu założyć manty lkę (szal) zamaczaną w gorącym odwarze ze siana, tak gorącą, jak tylko mógł wytrzymać; po upływie trzech kwadransy zmieniało się mantylkę, i maczało znowu w gorącym odwarze. Robi się to dlatego, aby utrzymać jednostajną ciepłotę w organizmie i silnie zadziałać na wewnątrz, celem rozpuszczenia i wydalenia złych soków. Kiedy mantylkę po raz trzeci zamaczaną, założono choremu, uczuł, że boleści go opuściły, a po trzech godzinach mógł językiem poruszać o tyle, że rozmawiał z nami. Dodać tu muszę, że prócz tego dawałem szwagrowi mleko gotowane z koprem włoskim, a co trzy kwadranse, trzy do czterech łyżek herbaty ze srebrnika. Chory twierdził, że herbata robiła mu bardzo dobrze. W istocie bowiem nie masz lepszej rośliny, któ-raby korzystniej i skuteczniej działała w kurczowych przypadłościach, jak srebrnik. — Kiedy zaprzestaliśmy okładać mantylkę, wtedy zaczęliśmy działać na całe ciało rozpuszczająco i wydalająco. "W tym celu płótno złożone w kilkoro, maczałem w gorącym odwarze ze siana, kładłem je na brzuch i odmieniałem co pół godziny. Okład ten wywoływał tak silne poty, że całe ciało było w nim niejako skąpane; to przynosiło ulgę widoczną i przyspieszało wyzdrowienie. Zabiegi te na przemiany z omywaniami całkowitemi tak długo robiłem, aż wszelkie stwardnienia zostały rozpuszczone, złe soki wydalone, i powrócił dawny stan normalny.

Tycie.

Prawie w każdej miejscowości spotkasz dwie, trzy albo i więcej osób, które są tak otyłe, grube i niekształtne, że mniemaćby można, iż należą do całkiem innej rasy ludzkiej. Po największej części mają oni dobry humor, świetny wygląd, i nie widać po nich, aby dolegało im cośkolwiek. Nie trzeba jednakowoż sądzić, że ludzie ci, są tak nadzwyczajnie zdrowi i silni, jakby wskazywała na to ich obfita karnacja, i świeży, czerstwy wygląd. Bardzo wielu z nich skarży się ustawicznie na rozmaite dolegliwości, i złości się, gdy im kto wiary dać nie chce, szydzi i wyśmiewa ich rzekomo urojone słabości. Chód ich jest powolny i rozwlekły, a sztywne nogi robią krok mały; oddech często urywa się i wstrzymuje, a gdy chcą mówić podczas chodzenia, wówczas cała maszynerja utyka i staje; do ciężkich robót brak im siły i swobodnego oddechu. Niejednemu przedstawiają się, jako rzeźnik, który ma wokoło siebie 30 do 40 kilogr. mięsa, obnosi je na sprzedaż, ale nie znajduje na nie kupca. Oczy mają duże, twarz nabrzmiałą, często ukraszone policzki sinemi plamami z żółtawą obwódką, nawet wargi i uszy są czasami blade. Niektórzy mają bardzo wielki brzuch wypuklony w szpic, innych brzuch wygląda jak napełniony miech; ramiona są wprawdzie grube, ale ciało jest mdłe, wiotkie i rozlazłe. Do takiej harmonji przystrajają się odpowiednio uda, są grube, tłuste, ale sztywne, tak, że nie jeden nie może schylić się nawet o tyle, aby podnieść cośkolwiek ze ziemi. Najczęściej pasibrzuch jest flegmatykiem, gdyż sprowadza to ze sobą otyłość, brak mu ducha przedsiębiorczego, lubi życie spokojne, wygodne; wegetuje, a nie żyje.

Do tycia każdy może mieć skłonność, zdaje się jednakowoż, że kobiety więcej usposobione są do otyłości, jak mężczyźni. Zazwyczaj pasibrzucby lubią dużo płynów, piją piwo, herbatę, czekoladę, i kawę z lubością, a chociaż wino nie przyczynia się do otyłości,