0246

200

zwrot myśli do ludu. Sztuka ta, jako utwór dramatyczny, nigdy właściwój sobie wartości nie straci. Za życia współcześni oddawali hołd Bogusławskiemu. W dniu 23 Kwietnia 1803 r. zebrani w jedno grono wielbiciele talentu i artyści dramatyczni, świetnie obchodzili uroczystość imienin jego. Z rana odegrano serenadę, a po złożeniu Bogusławskiemu powinszowania, zaprosili na obiad i przedstawienie teatralne, przygotowane w salach pałacu Radziwiłowskiego. Na to widowisko rozdano bezpłatnie bilety zwolennikom sztuki dramatycznej i obywatelom Warszawy. Odegrana komedyja: ,,Aktorowie na polach Elizejskich“ L. A. Dmuszewskiego, pomnożoną została stosownemi piosnkami z muzyką J. Elsnera. Na balu, który ten obchód zakończył, rozdano goszczącym sztychowany przez Ligbera w profilu wizerunek Bogusławskiego, z dwuwierszem L. Osińskiego:

„Krzywdzące glos ojczysty mniemania umorzył,

Pisał, grał i grających na czas późny stworzył.¹'

Pierwszy wiersz zastosowany do tej okoliczności, że Bogusławski tłumacząc opery włoskie i z wielkim kosztem przedstawiając, przekonał nie tylko rodaków, ale i cudzoziemców, że możem mieć swoją operę i obejść się bez włoskich, a tak drogich śpiewaków.

AUGUSTYN GLIŃSKI.

,, AUGUST i'N GLIŃSKI RADCA STANU, KAWALER ORDERU Ś. STANISŁAWA, URODZONY D. 2 WRZEŚNIA 1762 R.,

UMARŻ 17 MARCA 1828 R.- SIEROTY, AYDOWY, UBODZY, CO WAS ZA ŻYCIA AYSPIERAŁ, PRZY ZGONIE

OBDARZYŁ, MÓDLCIE SIĘ ZA NIEGO. ‘ ‘

W rogu kościoła, tuż przy miejscu spoczynku Wojciecha Bogusławskiego, na złamanój kolumnie kamiennej, wyryty powyższy napis czytamy. Zacny i szlachetny był to mąż zaprawdę. Wezwanie w napisie grobowym sierot, wdów i ubogich do modlitwy za niego, nie było czczym wyrazem. Strata Glińskiego zwilżyła nieraz ten grobowiec gorącemi ich łzami, co opłakiwali śmierć swego dobroczyńcy. Augustyn Gliński urodził się w Warszawie, był synem obywatela tego miasta i właściciela domu Nr. 417 na Krakowskiem przedmieściu ('). Po ukończeniu nauk w Collegium Nobilium księży Pijarów, dwudziesto-ki^ko-letni młodzieniec udał się do kancellaryi marszałka wielkiego koronnego, Michała Wandalina Mniszka, gdzie zostawał jako sekretarz; następnie przeszedł jako sekretarz jeneralny do Kommissyi policyi obojga narodów, i ten urząd aż do końca rzeczypospolitej piastował. Przez ciąg cały rządu Pruskiego opuścił Warszawę, osiadł na wsi, dzierżawiąc dobra Danielów w obwodzie Piotrkowskim. Ze zmianą czasów w r. 1807 przybył do stolicy księstwa Warszawskiego i mianowanym został sekretarzem jeneralnym Dy-rekcyi policyi krajowej, który to urząd i w Minisłeryjum policyi sprawował. W czasie nowej organizacji władz krajowych w r. 1809, został konsylijarzem Ministeryjum i Dyrektorem biur policyi krajowej, aż do wyjazdu ówczesnego rządu z Warszawy dnia 2 Lutego 1813 r. (²). W roku 1815 rozpoczął na nowo służbę rządową jako konsylijarz w Kommisyi rządowój spraw we-

(') Notaty Grzegorza Jaholkowskiego.

Notaty tegoż