0009001

żyję — używam życia." Zasada ta otwiera pole do hulanki i rozpusty; najuboższy Arab oddaje ostatniego piastra, aby wziąć udział w zabawach, tak zwanych przez lud „fantazyach", do których, jak wyżej wspomniałam, rozmaite uroczystości dają sposobność.

Każda rocznica urodzin lub śmierci sławnych imanów (t. uczonych Koranu) i derwiszów obchodzona bywa t. zw. muledem. Jest to rodzaj naszego zebrania odpustowego, uroczystość religijna, połączona z jarmarkiem i ludowemi igrzyskami.

Wtedy to na obszernych placach przed niektó-remi meczetami, jako też w pobliżu miasta na pustyni, zbierają się niezliczone tłumy. Przybyli z okolic, albo z dalekich stron Beduini, rozbijają tu bogate namioty; przyprowadzają oni z sobą całe zastępy kobiet i dzieci, trzody owiec, konie, krowy i wielbłądy— słowem, całe karawany, które przez kilka tygodni obozują.

Do najmilszych rozrywek Beduinów należą turnieje, t. j. potykanie się lancami na koniach i wielbłądach. Muszę przyznać, że jest to obraz nadzwyczaj piękny i zajmujący, gdy ci brunatni synowie pustyni, rzuciwszy na wolę wichru fałdziste płaszcze i barwne kufije, harcują na koniach i w najwyższym pędzie nacierają na siebie, to pochylając, to prostując gibkie i zręczne ciała.

Równie ożywione, jak obchody „Muledów", są gwarne i wesołe noce Ramazanu.

Ramazan jest to, jak wiadomo, miesiąc ścisłego postu, przed świętem wielkiego „Bajramu." Miesiąc Ramazanu rozpoczyna się z ukazaniem nowego księżyca, a cala deputacya imanów i ulemasów udaje się na najwyższy szczyt wzgórza „Mokattamu", aby oczekiwać tamże zjawienia się planety, czasem przez dni kilka nadaremnie. Gdy się księżyc ukaże, albo gdy telegram z Konstantynopola doniesie, że tam go