0070

66

styki górskiej i względy moralne, którym istnienie swoje zawdzięcza. Byl czas, kiedy wycieczki w Tatry stanowiły przywilej ludzi uczonych lub bogatych i żądnych wrażeń niezwykłych, „taternictwa" jeszcze nie było.

Ruch turystyczny jest obecnie ujęty w łożysko, które, pogłębiając się i rozszerzając, doprowadziło do obecnego stanu, charakteryzującego się słowem: taternictwo. Mamy dziś ludzi, dla których zwiedzenie Tatr od czasu do czasu nie jest już rozrywką, ale prawdziwą potrzebą duszy i ciała. Są to taternicy, a charakter swoisty ich wycieczek, wyróżniający je od innych podobnych, tworzy odłam turystyki górskiej: polskie taternictwo.

Tatry wogóle, a zwłaszcza Tatry Wysokie, do których się odnosi głównie ruch turystyczny, od polskiej strony są trudniej dostępne. Używam tego słowa w znaczeniu nie ścisłem, gdyż obecnie taternictwo nasze zupełnie dorównywa alpinizmowi zachodnio-europejskiemu a szczyty i ściany niedostępne przestały już istnieć. Od północnej strony Tatry spadają przepaścistemi ścianami, „krzesanicami", tworząc liczne „żleby", „kominy" i „rysy". U dołu tych ścian zazwyczaj leżą olbrzymie rumowiska kamieni, które górale nasi nazywają „piargami". Na stronę południową grzbiety tatrzańskie schylają się łago-dniejszemi zboczami, gubiącemi się w lasach iglastych.

To też zadania naszego Towarzystwa górskiego bez porównania trudniejsze są od zadania towarzystw podobnych po stronie węgierskiej. U nas też praca Towarzystwa Tatrzańskiego skierowała się głównie na szczyty, („Orla Perć" — jedyna w swoim rodzaju ścieżka w całych Tatrach), podczas gdy pokrewne węgierskie towarzystwa przewyższają nas ścieżkami i urządzeniami wy-godnemi, spacerowemi.