06161431

27 —

\

jćj śmierci. Tem uspokoił na czas jakiś szlachtę.

Bart. No, to on miał rozum!

Stan. Byli inni co mu doradzali. W trzecim roku po ożenieniu, roku tysiąc szóstego, królowa Judyta miała syna, którego nazwano Bolesławem. Tym się ucieszyło duchowieństwo, które sobie życzyło, aby syn Władysława zasiadł na tronie. Szlachta znowu nie była z tego zadowolnioną, bo nie wiele się spodziewała z tego małego dziecięcia. Aby ją zaspokoić, król dawał do zrozumienia, że synowiec będzie miał pierwszeństwo w następstwie do tronu. Nie-tylko zezwolił na ożenienie Mieczysława z księżniczką Ruską, ale zdarzenie to su-temi obchodził ucztami. Przez to ożenienie uzyskał Mieczysław prawie pewność następstwa, gdyż zapewnił sobie pomoc. Szlachta się cieszyła, lecz ta uciecha krótką była. Mieczysław umarł nagle. Rycerstwo rozżalone, obwiniało króla o tę śmierć, posądzając go o otrucie bratanka, ogłaszało niegodnym tronu.

Gdy w tem Prusacy wpadli kraj pustosząc. Szlachta co była się podniosła przeciw królowi, obróciła się przeciw nieprzyjacielowi. Mieczysława śmierć stała się jeszcze hasłem dla Rusi, wypowiedzenia posłuszeństwa Polsce. Król o siebie tylko dbały, nie upominał się o zwierzchność na Rusi, lecz popychany przez duchowieństwo, musiał wojnę z Prusakami utrzymywać. Zebrana szlachta, czekała na króla, aby wyruszyć przeciw nieprzyjacielowi, lecz król się bał wojny! Wtenczas za poradą księży, mianował zastępcą swoim wojewodę Sieciecha. z najwyższą władzą nad wojskiem; jako hetmana. Tak powstał w Polsce urząd wielkiego hetmana, któren w czasach późniejszych zastępował króla, jako dowódzca na wojnie.

Sieciech z wojskiem poszedł na nieprzyjaciela. Piętnastego sierpnia spotkał nie* przyjaciela. Było to święto Najświętszej Panny. Król Sieciechowi surowo zakazał wojować w święto, więc się hetman z wojskiem cofnął.

< Prusacy myśleli, że się ich Polacy ulę-i kii, zaczęli ich gonie. Wkrótce zaczęli na \ Polaków nacierać. Wtenczas do boju znie-\ wolony Sieciech, odwrócił się i swoim ka-j zał natrzeć. Zaczęła się walka i nim słoń-\ ce zaszło, odnieśli Polacy najświetniejsze ! zwycięztwo. Prusacy bez szyku uciekali \ z pola bitwy. Książęta Pruscy zaś, hołd Polsce złożyli.

i Z porady księży zostało wojsko zgro-! madzone, choć się teraz zdawało, że niema \ nieprzyjaciela. Wkrótce się on znalazł niespodziewanie w pośrodku wojska. Znajdo-\ wał się przy Sieciechu, naturalny syn kró-i ! la, imieniem Zbigniew. Ten chcąc sobie s zrobić pomiędzy rycerstwem znaczenie, prze-j chwalał się z rozmaitemi bardzo mało wa-\ źnemi rycerskiemi czynami. To obruszyło i wodza Sieciecha. Starał się wszelkiemi spo-| sobami upokorzyć dumnego a niezasłużonego młodzieńca. Ten rozjątrzony, zgromadził około siebie wszystkich niezadowolnio-nych z surowego zarządu wojewody, a by-j ło ich dość, bo szlachtę to obrażało, że jćj równy rozkazywał. Skrycie cały zastęp opuścił obóz, udał się wraz ze Zbigniewem do Czech, z proźbą do króla, aby z het-j maństwa złożył Sieciecha.

| Bart. A cóż za prawo miał król Czeski \ odbierać urzęda w Polsce? j Stan. Cesarz Niemiecki dla pozyskania \ sobie małym kosztem sprzymierzeńca, uznał \ króla Czeskiego królem Polskim. Póki żyli ła Judyta żona Władysława, król Czeski \ nie robił użytku z tego cesarskiego uzna-\ nia. Lecz Judyta już nie żyła. Król Czeski | Brzecisław przyjął Zbigniewa wraz z nieu-J kontentowaną szlachtą bardzo przyjaźnie. \ Dał Zbigniewowi poczet zbrojnych i kazał j mu iść na Wrocław, gdzie rządzca tamtej-} szy nieprzyjazny Sieciechowi, rad ich przy-\ jął. Zarazem król Czeski wysłał posłańców \ do Władysława Hermana, ażeby cofnął nie-! prawnego wojsk dowódzcę, i tem samym S przywrócił prawa Zbigniewa.

| Wójt. A kto to jemu dał prawo wda-| wać się tak w nie swoje rzeczy?

\ Stan. Słaby ojciec, zły syn, i zwykła