0103

<94

Na miejsce starej kaplicy, wystawiła parafja w roku 1^Q3_. obszerny kaściółmurowany. P.o obu stronach wielkiego ołtarza umieszczono tablice z napisami w języku polskim: „Kaplica św. Rocha na ubłaganie gniewu Bożego, zbudowana w roku 1903" oraz „Wota na cześć św. Rocha z roku 1710". Obok umieszczono wota na srebrnej tablicy.

Patronem fary złotowskiej jest właściciel klucza złotowsko-krajenskiego, książę pruski Fryderyk Leopold; patronat nad kaplicą św. Rocha spoczywa w ręku Magistratu miasta Złotowa.

Kościół w Krajence.

Początki kościoła krajeńskiego sięgają XIV wieku, początki zaś utworzenia osobnej parafji XV wieku, gdyż do tego czasu Krajenka należała do parafji złotowskiej. Według dokumentu z początku XVII wieku założono kościół w Krajence jednocześnie z założeniem miasta, co nastąpiło prawdopodobnie w roku 1420. Założycielem miasta i kościoła był ówczesny dziedzic Krajenki, Andrzej Danaborski, który w roku 1431 był wojewodą kaliskim. Wybudował on w Krajence zamek z kamie-] nia, którego resztki do dziś tworzą mury obwodowe kościoła] Miejscowość wówczas leżała „za kaplicą zamkową po przeciwnej stronie rzeki Głomnicy".

Aż do 1617 kościół krajeński należał do dekanatu łobże-nickiego, na którego czele stał wówczas ks, dziekan Obornicki, proboszcz w Sypniewie, W roku 1653 wizytował kościół W Kra-jence komisarz arcybiskupa gnieźnieńskiego, Stanisław Trzebnic, który w sprawozdaniu wizytacyj nem zaznacza, że kościół, poświęcony czci św. Anny, posiada 4 ołtarze i 4 dzwony, i że potrzebuje naprawy'. W roku 1658 kościół był uszkodzony do tego stopnia, że nie warto było go odbudować. Andrzej Karol z Gradn^-Grudziński, ówczesny dziedzic na Złotowie i Krajence, wystawił wtedy nowy kościół, który niestety stał tylko 30 lat. Oficjał kamieński, Remigjusz Michał Jezierski, który cdbył generalną wizytację kościoła w roku 1693, wspomina w swem sprawozdaniu, że kościół i stojąca obok niego plebanja zniszczone zostały pr?e^pożar, który srożył się nad miastem dnia 9 marca 1688, Po dziewięciu latach, t. j. w roku 1697 wystawiono nowy kościół, prawdopodobnie nie z trwałego materjału, gdyż wizytator gnieźnieński, ks. kanonik JózęL^Mathy, w protokóle rewizyjnym z roku 1766 oznacza go już jako ruinę. Po-