260787 INNA WERSJA2501

Smotrycz•    Cząść parku.

roku osada liczyła zaledwie 91 domów i wchodziła w skład starostwa kamienieckiego. W kilkadziesiąt lat później przeszła we władanie Jana Potockiego, wojewody bracławskiego i generała podolskiego¹ i na mocy przywileju, nadającego mu Smotrycz wraz z 15 wsiami na lat 50, jako nagrodę za 12.000 złotych, wydanych na wzniesienie zamku obronnego w Latyczo-wie — pozostaje dotąd w rodzinie. Był potem Smotrycz; odrębnem starostwem, nie wychodził z rąk rodziny Potockich, a w 1770 roku stał się własnością Teodora Potockiego, kasztelana bracławskiego, który na starostwo ■Smotryokie zamienił dobra swe Jarugę.

Z zabytków zachował się tu jedynie kościół, wzniesiony przez Dominikanów w 1796 r. i odrestaurowany na początku bieżącego stulecia. W kościele jest cudowny obraz. Matki Boskiej różańcowej, przewieziony przez Potockich z Jarugi; znawcy twierdzą, iż obraz ten był malowany przed 500 laty. Smotrycz był wolnem miastem i przysługiwały mu wszelkie przywileje prawa magdeburskiego; mieszczanie smotryocy mają prześliczny dokument, pisany na pergaminie po łacinie, z własnoręcznym podpisem króla Stanisława Augusta, potwierdzający nadanie prawa magdeburskiego. Na okładce pięknie malowany herb miasta Smotry cza: św. Jerzy na białym' koniu, zabijający włócznią smoka, na tle ponsowem, oraz na wstędze dobrze zachowana pieczęć wielka koronna. Dokument ten jeszcze przed' 1917 rokiem był w zupełnym porządku przechowywany w bardzo misternie kutej żelaznej skrzyni w zarządzie miejskim.

W kościele są groby rodzinne Potockich, gdzie są pochowani: wojewoda bełzki Teodor Potocki, jego żona, siostra, oraz jego wnuk — Teodor, prawnuk Włodzimierz.

Smotrycz uległ zniszczeniu.

19