FizykaII22701

220

220

ganową, której ton był pełny i trwały. Skoro się tylko ton usły-v szy, widać zaraz na błonie ruch piasku, który okazuje takie samo jej drganie, jak gdyby ją bezpośrednio w nie wprawiono, i zbiera się na liniach węzłowych. Figury przez to powstałe są bardzo rozmaite i zawisły od naciągnięcia błony i wysokości tonu, który padając na mą, wywołuje to jej współdrganie. Rysunek 94 wystawia szereg takich figur rozdźwięku na błonach kwadratowych. Sa-vart zauważał, że figura, przez pewny ton wywołana, zmienia się zaraz, skoro ton wyżej podniesiony lub zniżony zostanie. Każdy poziomy szereg figlu' w naszym rysunku zawiera sześć takich, po sobie następujących, odmian figury pierwotnej wskutek stopniowej zmiany początkowego tonu. Podobne zjawisko rozdźwięku widać też na błonach każdego innego kształtu.

§ 38. Wewnętrzna bndowa ncha. Organ słuchu składa się z trzech przedziałów: z tak zwanego ucha zewnętrznego, średniego i wewnętrznego. Pierwsze dwa są napełnione powietrzem, trzeci wodnistym płynem. Do składu ucha zewnętrznego, należy. muszla słuchowa (małżowina uszna) i zewnętrzny przewód słuchowy; w uchu zaś środkowem rozróżniamy jamę bębenkowa, w której się mieszczą kosteczki słuchowe, jakoto: młoteczek, kowadełko, kostka Sylwiusza i strzemiączko, wszystkie w postaci dźwigni złożonej ze sobą połączone i za pomocą właściwych muszkułów poruszać się dające, tudzież trąbkę uszną czyli