FizykaII93501

929

ka rtęciowego w niej potrzeba jak najdokładniej przeprowadzać. Gdy równowaga pary w górnej przestrzeni tej rurki i w połączonej z nią kolb ca nie może panować, jeżeli prężność jej nie jest wszędzie jednaka, a ta się. pomniejsza, skoro temperatura w kolbce lub w górnej części rurki d spada, więc cala masa pary w takowej próżni musi przybrać pewną prężność, odpowiednią najniższej temperaturze w przestrzeni, przez tę parę zajętej. Za pomocą tego aparatu można tedy prężność pary wodnej, lub każdej innej pary z łatwością oznaczać w każdej temperaturze, niższej od temperatury otaczającego powietrza. Następująca tabelka zawiera kilka liczb, wyrażających prężność pary wodnej w różnych temperaturach, a mianowicie: w temperaturze — 32° ■ S4C, — 12° • 53C, 0°C, prężność w mm. rtęci 0' 28,    1 • Cl, 4 ' 54.

Fig. 479.

Dla zbadania nareszcie, jak się pary zachowują w przestrzeniach powietrzem napełnionych, używa się przyrządu w Fig. 480 wystawionego. Szeroka rurka szklanna i z podziałką objętościową, połączona blisko dolnego końca swego z drugą podobną rurką s, jest osadzona w żelaznej oprawie z takim samym kruczkiem h\ Napełniwszy obie suchą rtęcią, otwiera się ten kruczekJ”i wypuszcza z nich tę ciecz powoli. Gdy ona w rurce s spadnie niżej miejsca v, zaczną bąbelki powietrza wciskać się do rurki t. Aby to powietrze było suche, nakłada się na rurkę s inną z chlorkiem wapniu, która to materya wszelką wilgoć z niego zabiera zanim się do rurki i. dostanie. Gdy ta ostatnia do pewnego punktu n podziałki zostanie niem napełniona, zakręca się kruczek r i nalewa do s tyle rtęci, aby jej źwier-ciadlo w obu ramionach stało na równej wysokości, p-_o, ^

Fizyka T. II. 117