KSE9262 II L24

200

oświadczeń Jagiełły dla Polski. I od lej chwili Spytki, szczerą i skałą przychylność nowego króla zjednawszy, nie odstępował go w* całym ciągu wielkich i uroczystych dni, w których przez namaszczenie Chrześcijańskie i królewskie, przez ślub małżeński z Jadwigą i przez połączenie braterskie dwóch narodów, dopełniając wielkiej zmiany wj północnej Europie, inne swe na jć-j czele postawione uwiecznił w dziejach. Wszystko to na co się przop cli Azyatycki zdobyć może w bogatych podarunkach, rozsypał Jagiełło hojną dłonią między panów Polskich w Krakowie, po odbytej koronacii. Dwór bowiem Litewskiego monarchy w owym wieku, nie mógł l»vć inni. Brak wiary Chrześcijańskiej i cywilizacji zachodniej, wojowniczy tylko nie zaś rycerski duch w nim mrzymy-wał, a stosunki z Rusią i Tatarami, handel z Carogro-dem, zupełnie wschodnią barwę obyczajom nadawały. Jagiełło pogańskim jeszcze zbytkiem zadziwiwszy wówczas^ Polaków, dał powód w dalszym czasie do w prowadzenia wielu zwyczajów między szlachtą, zupełnie przeciwny cli dawniejszemu ich umiarkowaniu i prostocie (1). Jedno wspomnienie w dziejach o udarowaniu przez tego króla, ulubionego mu Spylka, zwierciadłem esl dla nas ówczesnych obyczajów między książętami Litew.sk.emi. Kiedy Jagiełło bogateini upominkami, w oczach mieszkańców' stolicy wynagradzał życzliwość ku sobie wojewodów', kasztelanów' i innych dostojników nowego swojego państwa: Melszt-yńskiemu, który się najwięcej mu zaslu-

profecti sunt: in quibus principem locum Spitko Melstinius Pa-latinus Cracoviensis obtinebat. Quare magnam is apud Jagel-lonem gratiam iuiit. Kromer, De rebus Polon. Lib. XIV. 244. wyd. Kolous.

(1) Temperati siąuidem nobilnatis Poloniae a cupidine iu eum diem mores primum Wladislao Lithuauo regnante convergere et se l grigere coepcrunt... i t. d. Długosz, X. 10 6.