Magazyn68601

282

KOMUNIKACJA

łączone do nich regulaminy. Składa się ona z konwencji głównej oraz regulaminów telegraficznego, telefonicznego i radiokomunikacyjnego, wreszcie regulaminów' dodatkowych; w obrębie Związku można zawierać porozumienia inter se lub grupowe. Państwo, które chce do Związku należeć, musi podpisać konwencję główną i przynajmniej jeden z trzech regulaminów. Wszystkie poddane konwencji stacje tworzą olbrzymią, światową sieć telekomunikacyjną. Państwa zobowiązują się budować (albo nakładać ten obowiązek na koncesjonowane towarzystwa) urządzenia i połączenia na poziomie postępu technicznego, ale każdy może korzystać z otwartej do użytku publicznego danej służby; państwa nie biorą żadnej odpowiedzialności wobec osób, które z niej korzystają; tajemnica korespondencji jest poręczona. W określonych wypadkach państwa mogą zatrzymywać korespondencję i zawieszać służbę. Komunikacje państwowe i służbowe mają pierwszeństwo przed prywatnemi; sygnały niebezpieczeństwa na morzu przed innemi. Jako jednostka przy układaniu taryf opłat przyjęty został frank zloty. Taryfy są taryfami składanemi; rządy rozrachowują się z opłat pobranych przez podległe im służby.

Regulamin telegraficzny stanowi, że w braku odmiennych przepisów, postanowienia co do komunikacji drutowej stosują się również do radjowej; opiera się on na konwencji petersburskiej i reguluje: rodzaj i czas trwania czynności urzędów; język umówiony i szyfrowy; obliczanie liczby wyrazów, taryfy i opłaty; kolejność przesyłania, doręczania; różne rodzaje telegramów (np. przekazowe, prasowe, meteorologiczne i t. p.); wreszcie zasady rozrachunków. Utworzone zostało biuro Związku, które zestawia i ogłasza taryfy, statystyki, spisy urzędów telegraficznych, mapy połączeń telekomunikacyjnych, udziela informa-cyj; oraz Międzynarodowy Komitet doradczy do Spraw Komunikacji Telegraficznej (C. C. I. T.), którego regulamin wewnętrzny został dodany.

Regulamin telefoniczny dotyczy tylko sieci europejskiej oraz krajów pozaeuropejskich, które do niej przystąpiły. Określa rodzaje rozmów, sprawy pierwszeństwa, czas trwania połączenia; taryfy i rozrachunki między państwami. Obok wymienionego już biura Związku, tworzy drugi Komitet Doradczy do spraw komunikacji telefonicznej (C. C. I. F.) i podaje jego regulamin wewnętrzny.

Regulamin radiokomunikacyjny ogólny przynosi przedewszystkiem określenia różnego rodzaju stacyj, służb i terminów technicznych w niej używanych; stanowi tajemnicę radjokomunikacji i stwierdza, że osoby prywatne i przedsiębiorstwa nie mogą posiadać stacyj nadawczych bez specjalnego upoważnienia rządu; określa technikę nadawań. Postanowienia specjalne ściągają się do stacyj okrętowych i lotniczych, oraz do ruchu radiotelegraficznego w służbie ruchomej, wezwań do wszystkich, sygnałów niebezpieczeństwa, służby meteorologicznej, radjogonjometrycznej, do radjolatarń, wreszcie do rozrachunków między państwami. Utworzony został Komitet Doradczy (więc już trzeci) do spraw radjo-komunikacyj (C. C. I. R.), którego regulamin wewnętrzny dołączono do konwencji. Protokół końcowy, regulamin dodatkowy i załącznik zawierają mnóstwo przepisów technicznych.

Obok tego kodeksu „prawa telekomunikacyjnego", istnieją liczne umowy inter se, jak np. układ radjotelegraficzny polsko-ja-poński z r. 1927; zawierają także postanowienia, acz nieliczne, traktaty pokoju 19x9 i 1920 r. Osobną kategorję tworzą umowy w sprawie radjofonji (broadcasting), np. umowa europejska podpisana 19 czerwca 1933 r. w Lucernie.

Do tego działu należą też komunikacje, utrzymywane przy pomocy sygnałów optycznych albo dźwiękowych. Roz. 18 regulaminu radjokomunikacyjnego zawiera postanowienia o telegramach semaforycznych (z brzegu na morze). Sygnalizacja morska i brzegowa (flagami, światłami, dźwiękami) stanowi przedmiot wielu porozumień i umów, których tu dla braku miejsca nie możemy podawać.

IX. Przesyłanie energji elektrycznej.

Przesyłanie energji elektrycznej po przewodach wysokiego napięcia należy do ko-munikacyj międzynarodowych, gdy się je uskutecznia na terytorjum dwu lub więcej państw, a wtedy musi ono być uregulowane przez umowę zainteresowanych krajów, podobnie jak to jest konieczne, gdy chodzi o połączenie dwu lub więcej terytorjów państwowych rurociągami do nafty lub gazu, a nawet rurami wodociągowemu Konieczność uregulowania staje się szczegół-