NDIGCZAS0034762512

194

Emil Zegadłowicz.

61

przerwała się rozmowa bo kraina znów nowa —!—

—    góry, góry się piętrzę

jak schody do nieba z ziemi, a słońce zawisło nad niemi Hostją Przenajświętszą —

62

tam przy dróg załomie stała wierzba mocno przypróchniała i czekała — na kogo? — kto się przydarzy drogą

63

wierzbo wierzbo koszlawa od spodu dziurawa

—    czy na jamy lisie —? —

--wyspowiadam ci się —

64

w Imię Ojca, Syna, Ducha...

—    spowiadam się — wierzba słucha--

: bardzo mi dziś jest szczęśliwie...

—    wierzba słucha dobrotliwie — —

: za dużo mnie świat miłuje....

—    wierzba ważnie przytakuje--

: za mało mną wszyscy gardzą....

—    wierzba słucha pilnie bardzo--

: widzę dobro nigdzie złego...

—    wierzba mruczy: no coż z tego--

: jeno we mnie złego dużo...

—    gałęzie się wierzbie nużą--

: wiary nie mam w żadnem dziele

—    wierzba się gałęźmi ściele--

: spowiadam się z mych słabości...

--a już wierzba skroś miłości

gałęziami mnie nakryła —

--już umarłem —!!— wierzba żyła ! —