NDIGCZAS0034762550

232 X. Jan Humpola.

Na płytkiej chyliźnie wód, poniżej, jakieś dłonie gładzą pomierz-wione biegi.

Poranne, w oczy bijące słońce barwi i kąpie na rozpływach rzecznych tiule powiewne, wzorzyste batiki ... Prąd je unosi i topi opodal... Na skrajach nurtu płonią się satyny, perlą się szale, niebieszczą atłasy . . .

Pod tamtym brzegiem dłużą się głębinowe seledyny. Jakby wielmożne panię porzuciło słucki jednolity pas i uciekło od zdradnych miejsc. Jeszcze z za kamienia wystaje safjanowy but z złotą ostrogą. Bliżej znowu brodaci szynkarze osiedli na kobiercach mchów. Przelewają do roztruchanów i rżniętych czasz likwory klarownych win i miodów, eo grają odblaskiem topazu...

Korowód rzeczny minął nas. Oczy znów widzą przed sobą błyszczącą drogę. Czujemy, jak ona pod nami zawija się w kłębek, jak bierze nas w swoje zwoje, unosi i wciąga do góry.

Słuch przylgnął do podłoża doliny. Leci wstecz ku spadom potoku. Przypada do dudławych drzew i słucha tej ciszy żywej, harmonją w żadne karby nieujętej.

Z oddali klaska takt kijanki.

Boginki leśne dzwonią dźwięcznemi tonami, w zachwycie nad pawio-oką przyodziew tkaniną.

Przestały.

Któremuś z kupców wypadł z dłoni dzban. Zajęczał kryształ donośnie i zgasł.

Pisnął kordusek raz i drugi raz.

Zabrzmiały skrzypce przytłumione w lesie.

Podniósł się rozgwar wielogłośnych rozmów.

Plotkują ciche poszepty.

Śmiech zawodzi kaskadą — chwila milczenia —

i popłynęła pieśń radosna, falista :

„Już woda nauczyła nas wędrować" . . .

Lasem wstrząsał i ziemią nieustannie monotonny grzmot stu foluszów.

Olbrzymy ruszyły w takt pieśni.

Zapewne niejeden smrek osunął się bezwolnie o tej godzinie w bystre nurty i powędrował głową w dół na wiry.

Porwać by chciała, zatrzymać' i nas ta muzyka górska i ten ukojny wraz upajający, widok strumieni i lasu. Zanim zaśniemy w końcowym zachwycie na skalnej płaśni po trudach wędrówki, nim się na ścieżaj roztworzą przed nami wrota widoków, co śpią zamknięte w ocembrzynach dolin, na kalenicach szczytów, w obrzutach widnokręgów, tu chcemy wypić do dna wszystko piękno wokół nas błądzące. Tu dusze nasze wyzbyte z kre-