page0128

124

większych powag w tej sprawie, Dr. Esquirol^l) oświadcza, że:

1° w wielkiej liczbie wypadków mózg cierpiących pomieszanie nie przedstawiał żadnych ważniejszych zmian, mimo, że choroba ich trwała nieraz kilka lat,

2° że wszelkie uszkodzenia, jakie zauważano u cierpiących pomieszanie, znajdowano także w mózgach najzdrowszych umysłowo ludzi.

3° że owe uszkodzenia stoją zazwyczaj w związku z chorobą nerwów, np. paraliż, konwulsye, epilepsya, które albo bardziej komplikują chorobę umysłową lub też ją osłaniają. pokrywają, ale nigdy lub też bardzo rzadko stoją w związku z właściwem pomieszaniem umysłu.

Podobnego zdania jest bardzo wielu współczesnych i słynniejszych lekarzy jak Palagge, Groos, Jacobi, Piergnin, Esąui-rol, Georget, Pinel, Lelut, Leuret, Maudsley²) i to nie dlatego tylko, że niektórzy z nich należą do szkoły psychików ³), gdyż np. materyalista Maudsley należy do somatyków, a dla udowodnienia wpływu ciała na choroby umysłowe, zmuszony jest uciekać się „do uszkodzeń askopicznych (niewidzialnych) albo wewnętrzno-molekularnych“, co jest wprost niemożliwem do-skonstatowania.

Jeżeli zaś nie udowodniono koniecznej zależności między chorobą umysłową a uszkodzeniami mózgu, to tern mniej jeszcze da się oznaczyć, czy dany rodzaj obłędu umysłowego od takiego a nie innego stopnia uszkodzenia zależy *).

*) Dr. Esąuirol: „Maladies mentales“ ck. I str. 110.

²)    Dr. Maudsley: „Pathologie de l^:esprit“ chap. X.

³)    Wiadomo, że lekarze zajmujący się chorobami umysłowemi (psychiatrzy) rozpadają się na trzy szkoły: na somatyków od ou»p.a = ciało i ci szukają przyczyny chorób umysłowych w dezorganizacyi ciała, na psychików (tj/óyy] = dusza), którzy szukają jej w dezorganizacyi władz duszy, a wykluczają wpływ ciała na choroby umysłowe i wreszcie na szkołę pośrednią, która się stara obydwa zapatrywania pogodzić.

⁴)    Longet: „Traitć de physiologie" tom III, str. 630: „Cette depen-dance si naturelle n'est pas tellement absolue qu’on ne trouve assez

http://rcin.org.pl