page0145

142

stanu zdrowia nieco wpłynęła. Chwilkę odpoczęła niby w śnie błogim, potem z westchnieniem dusza jej uleciała ku Przedwiecznemu Panu i „tak pilnie i cicho (mówi Skarga) do ojców swoich odeszła.“ Król Zygmunt własnemi rękoma zamknął jej powieki.

Na Wawelu, w grobie, który sama sobie przygotowała, spoczęły jej zwłoki, a cała katedradotąd pełna jej wspomnień. Nad wejściem do Zygmun-towskiej kaplicy dwa portrety po dwóch stronach portretu Zygmunta Augusta umieszczone, przedstawiają ją, jeden w stroju wspaniałym koronacyjnym, drugi w czarnej wdowiej szacie. Wprost drzwi zwraca zaraz oczy w kaplicy pyszny sarkofag z czerwonego marmuru, na którym leży jej postać naturalnej wielkości tak wymownie spokojna, takiem silnem wrażeniem przejmująca w szczytnej prostocie swojej. Po dziś dzień msze jej fundacji odprawiają się w tej kaplicy przy ołtarzu pięknej i misternej toboty, który był niegdyś jej ojca podróżnym ołtarzem, a kiedy na mszę taką odgłos dzwonka wiernych do kaplicy Zygmuntów przywoła, kiedy wędrowiec przybyły tam zdaleka z bijącem sercem, padając na kolana na marmur posadzki, ukorzy się przed Boskim majestatem, a oczyma spocznie z tęsknotą na ujętych