page0197

189

Seifmann — Sejan

ryi w instytucie politechnicznym i rolniczo-leśnym w Nowej Alexandryi, wkrótce wrócił do Warszawy i objął na nowo wykład epizoocyologii w miejscowej szkole głównej. W r. 1865 przyjął udział jako delegat z królestwa polskiego w pracach kongressu weterynaryjnego w Wiedniu. W r. 1866 po zreorganizowania warszawskiej szkoły weterynaryi, został jej dyrektorem. Prócz tego Seifmann jest członkiem towarzystwa lekarskiego w Warszawie, weterynaryjnego w Petersburgu, Paryżu i Wirzburgu. Oprócz licznych prac zamieszczonych w pismach peryjodycznych krajowych, tudzież w paryzkiem: Hścueil de medicine reterinaire, ogłosił następujące dzieła: 0 ospie owczej (Warszawa, 1855); Przewodnik dla kupujących konie (Warszawa, 1858); Sprawozdanie z podróży naukowo-weterynaryjnęj w roku 1858—59 odbytej (Warszawa, 1860); Uwagi nad sposobami wychowywania i leczenia młodego bydła w celu wykształcenia w niem zdolności do udoju, pracy lub wypasu (Warszawa, 1861); Rastracyja krów przez pochwę (Warszawa, 1861); Wiadomość o wypadkach udzielenia się księgosuszu owcom (Warszawa, 1863); Kilka uwag w kwesty i możności udzielenia się księgosuszu owcom (Warszawa, 1864); Włośnik i Włośnica (Warszaw^ra, 1865); nadto wspólnie w Ceza-Tym Hallerem przełożył z niemieckiego dzieło Weckherlina: Hodowla zwierząt domowych (2 części, Warszawa, 1862, 1863). Seifmann, jako stały współpracownik niniejszej Encyklopedyi, dostarczył do niej znacznej liczby artykułów.    J. P-z.

Seignetta sól, nazwana tak od nazwiska wynalazcy, jest winianem potażu i sody, KO, T-|-XaO T -|- 8aq, krystalizuje w wielkie 4-ro i 6-cio boczne stupy i bardzo łatwo rozpuszcza się w wodzie, otrzymuje się przez nasycenie kamienia winnego węglanem sody. Używa się w medycynie jako środek rozwal niający.

Seiler (Jerzy Daniel), historyk, professor gimnazyjum w Elblągu, żyjący od r. 1700—1765. Zajmował się gorliwie historyją swego rodzinnego miasta, Tiumizmatyką i dziejami Pruss polskich, w którychto przedmiotach wydał z druku: 1) Polnisch und preusisches )liinz und Medai!len Cabinet (Elbląg, roku 1723, w 4-ce); 2) De bibliotheca Elbigensi (tamże, r. 1736, w 4-ce); 3) De Elbigensium clarorum memoria (tamże, r. 1740, w 4-ce); 4) Elbinga literatura swe de doctis Efbingensibus (tamże, r. 1741); 5) Umerldssige Sarhricht von der eigtnlliche Yerfassung des Gymnasii in Elbing (tamże, roku 1742, w 4-ce); 6) Ada Łyszczynsciana (Królewiec, r. 1746, w 8-ce). Wspólnie z J. P. Schultzem wydał 7) Alt und neue Pofnisch-preussische Chroni ca od er Kriegs und Friedens Geschichte der polnisch preussischen Ldnde und Stadle (Frankfurt, r. 1762, 2 tomy).    F. M. S.

Sejan Aelius Sejanus, rodem z Volsinii, rycerz rzymski i praefectus prae-lorio, powiernik i zausznik podejrzliwego cesarza Tyberyjusza, dla wzmocnienia swej władzy, skłoiłił tegoż do wydania rozporządzenia, wielki na następne losy państwa rzymskiego wpływ wywierającego, ściągnienia kohort pretoryjań-.skich do warownego obozu w^rśród miasta. Syna cesarskiego, Druzusa, z którego żoną cudzołóztwa się dopuszczał, sprzątnął on za pomocą trucizny. Później za jego poduszczeniem uprzątnięto także wdowę po Germaniku, Agrypi--nę i dwóch jej synów, Nerona i Druzusa. W r. 26 po Chr. namówił on cesarza do opuszczenia Rzymu i udania się na wyspę Kapri, dla dogodnego tam żądz swych nasycenia. Po czem panował Sejan samowładnie w Rzymie, jako jego namiestnik, niewolniczo popierany przez wyrodny senat i okrutnie ścigający wszystkich, którzy u ludu jakiekolwiek mieli zachowanie. Pozbywszy