page0275

272

kowanie książek nabożnych, które pragnęła widzieć rozpowszechnionemu

Modlitwą i dobremi uczynkami przeplatało się jej życie, mało światu znane. Na mszy, której co-dzień raniutko słuchała, niktby nie poznał możnej wojewodzinej w skromnie ubranej kobiecie, klęczącej pokornie w najustronniejszym zakątku kościoła Dzień cały zajmowały ją sieroty, ubodzy i nieszczęśliwi; robotom ręcznym poświęcała wolne chwile. Zdarzyło się jakie niespodziewane zmartwienie, to przybywało modlitw, mszy, u-martwień i łzy ciche pokornej prośby wylewały się przed jakim cudownym obrazem. Wieczorem skrupulatny rachunek sumienia oczyszczał i u-spokajał duszę. Jakieżto tam odprawiano posty surowe, jak gnębiono ciało, żeby nie stało się ducha tyranem! Wojewodzina lubiła bardzo owoce, lecz odmawiała sobie przyjemności ich używania; często nie jadła tego co najbardziej smak jej nęciło, lecz odsuwała to tak zręcznie, że nikt się prawie nie domyślał. W dzień wielkopiątkowy wybierała się zwykle z poufalszemi swerni do grobu Chrystusowego, boso, biorąc krzyż na ramiona, a powróz na szyję i przypominając sobie cierpienia Jezusa na górę Kalwarją z krzyżem idącego. Z największem usiłowaniem