page0039

31

Sawicki — Sawiczewski

jego raianych na sejmach, umieszczonych w Swadzie polskiej, są w druku następne jego poezyje. 1) Primitiae honorum B. Josephalo Kuncewicz, Archi p. Poloc, (Wilno, 1649, w 4-ce).    3) Cienie żałobne po jasnych promie

niach (tamże, 1643, w 4-ce) Wiersze z powodu śmierci Kiszczyny wojewodziny połockiej. 1) Żałoba białych lilij Tryzniańskich, (Wilno, 1643, w 4-ce), z ryciną tytułową, wiersze na śmierć Marcina Tryzny, biskupa ko-adjutora wileńskiego, podkanclerzego wielkiego ks. Litewskiego.— Sawicki (Karol), syn poprzedzającego, także wierszopis, jezuita, rządził kollegijami gdańskiem i krakowskiem. Umarł we Lwowie 1733.r. Wydał z druku życie świętego Alojzego wierszem pod tytułem: Prawdziwe zwierciadło niewinności, to jest, życie błogosławionego Alojzego Gonzagi, (Poznań, 1725, w 8-ce), ozdobione 48 miedziorytami Michała Nied balowicza. Opiewał także sławę domu Rzewuskich, w dziele, pod tytułem: Krzywda bez szkody (bez miejsca druku 1726, w 4-ce), ozdobione 54 miedziorytami z różnemi w wierszach alluzjami.    F. M. 8.

Sawicki (Jeremiasz), jeromonach łuckiej katedralnej- cerkwi, żyjący w drugiej połowie XVII wieku. Pozostał po nim w ręko piśmie: Pamiatnik Luckaho bratslwa, pisany w r. 1677, zawierający wiele ciekawych szczegółów do historyi polskiej. Wiadomość o tym rękopiśmie i wyjątki z niego umieszczone są w piśmie zbiorowem rossyjskiem pod tytułem: Kijewlanin, wyd. przez Maksimowieża w r. 1841, str. 302.    F. )/. S.

Sawicki (Antoni), ksiądz, rodem ze Zmujdzi, wydał kilka książek religijnych po litewsku, między innemi tłomaczył świętego Augustyna i Tomasza a Kernpis. Kiełbas duszne su Drewu iszimstas (Wilno, 1829), drugie pod tytułem: Tamaszians a Kernpis Apei sekina Chrystusa, (tamże, 1828 roku, w 8-ce).    F. M. 8.

Sawicki (Stefan), zasłużony nauczyciel i prowincyjał pijarów, urodził się w r. 1768 na Podlasiu, szkoły odbył w Drohiczynie, i tamże w r. 1785 wstąpiwszy do zgromadzenia obrał sobie stan nauczycielski. Odbywszy nauki wymowy i literatury w kollegijach w Szczuczynie i Międzyrzeczu, wyświęcony na kapłana 1793 r., uczył w szkołach warszawskich i radomskich, potem znowu w Warszawie, był od roku 1801 prefektem konwiktu, a od r. 1813 rektorem kollegjum. W roku 1816 wybrany prowincyjałem, oddał wielkie usługi w sprawach kościelnych i szkolnych. Umarł w Warszawie 1818 roku; wydał z druku: Rys chronologiczny historyi powszechnej do roku 1811, (Warszawa, 1818 r., w 8-ce), która była jako książka elementarna dla szkół przeznaczona.    R,

Sawiczewski (Józef), honorowy doktor medycyny i professor farmacyi uniwersytetu Jagiellońskiego. Ur. 1762 r. we wsi Zarzyczu, w ówczesnej ziemi Przemyskiej, z Andrzeja i Wiktoryi Sawiczewskich, po odebraniu początkowych nauk w domu rodzicielskim, oddanym został do szkół w Jarosławiu, gdzie początkowe, z wielkim postępem ukończył klassy. Następnie brat jego starszy Ignacy, prefekt szkół przemyskich, wziął go do siebie, aby pod jego nadzorem dalsze nauki odbywał. Po ukończeniu szkół w Przemyślu, wysłany przez brata du akademii krakowskiej, oddał się wyłącznie naukom przyrodniczym, zwłaszcza chemii, gdyż od młodości miał wielki pociąg do tej gałęzi wiedzy; pragnąc atoli zapewnić sobie zarazem sposób utrzymania, postanowił uczyć się aptekarstwa i wstąpił jako uczeń do apteki Tychego w Krakowie, po odbyciu przepisanych studyjów złożył w r. 1792 egzamen na magistra farmacyi i zarządzał przez czas niejaki apteką księży dominikanów,