Sponsorzy22101

293

Jdż noc na ziemię zstępuje, Wkoło step pusty, daleki,

Więc w polu, na brzegn rzeki, Wędrowny tabor zakłada.

Pod uagleml niebiosami,

Ich nocleg wesół, sny hoże; Chwieją się między kołami, Porozwieszane rogoże,

I rodzina przy ognisku,

Krząta się koło wieczerzy.

Tam rżą konie na pastwisku,

Za namiotem niedźwiedź leży, Zaszumiał życiem step dziki.

Bez troski biedna chołota, Jutrzejszej podróży czeka.

I tylko słychać zdaleka Pieśni kobiet, dzieci krzyki,

I w drożnej kuźni dźwięk młota. Lecz już głębokie milczenie Na cygański tabor spływa;

Czasem tylko się odzywa Wycie psów, i kom rżenie. Zgaszone wszędzie ogniska,

Cisza; i z niebios przestrzeni Księżyc blask srebrnych promieni Na milczący tabor ciska.

W jednym szęłasle milczący Przed zarzewiem stosu siedzi;

I często jego wzrok drżący Mgłą zasłane pole śledzi.

On czeka na córkę młodą Która z dziecinną swobodą Daleko w' pole wybiegła.

Lecz oto 1 noc zaległa,

I księżyc przy kresie drogi Daleko niebo pozłaca,

A Zemflra nie powraca,

I stygnie pokarm ubogi.

Otóż wraca do zagrody;

Za nią cudzoziemiec młody.

On nieznajomy starcowi.

„Ojcze mój! Zemflra mówi:

Gościa wiodę — za kurhanem Błądził po stepie daleko;