Sponsorzy24201

312

raiurzc, wpłynąć to musiało n-emało na zachęcenie mnie do niej. Pewna jednak, że jak siebie zapamiętać mogę, zawsze z tą wrzącą ciekawością do książek i nauk.. M.;e miał :m w początkach innych nauczycieli nad drogie moje babki, aż do lat w których do Szkół mnie oddano. Przejście to było ciężkie, okropne, zpod macierzyńskich skrzydeł i pieszczot, pod dozór zimnych ludzi, których nie obchodziłem. Lecz wróćmy jeszcze do tego Romanowa, który dziś jest pustką i miną dla mojeero serca; pieszczonym dziefcięc.icm biegałem tak wesół, tak przywykły do szczęścia, żem bardzo] długo me pojmował śmierci, a kiedy mi o niej mówiono najmocniej w nią nic wierzyłem. Ilcżto razy od t< go czasu, każdy grób zamykający tię z mojemi drogiemi przekonał mnie, iż w śmierć wierzyć potrzeba. id . r -

„Późniejsze lata życia, już sir, zatarły w pamięci: nie wiem dlaczego te pi< rwsze lak żywo- jeszcze przytomne, jakbym wczoraj dopiero z niemi się rozbratał? Każdy szum drzew, przypomina mi Romcuowfakie jodły, każdy klekocący bocian, tamtejszych. bocianów, i myślę patrząc na lecącego: może on rodem ztamtąd? Każda'olcha, przywodzi mi n. myśl, stnre nad kanałami rosnące. Moj Bożel wszystko minęło: ludzie poszli do niebios, czas mignął się, i nie wróci, jam postarzał. A owe chwile młodości to tylko marzenie dzisiaj, które im dnltj odemnie, tem więcej jaśnieje na tle przeszłości.    do .

„Jak pif nć o Romanowie, o tych latach? Nie wiem, i więcej nie będę. Są rzeczy, których człowiek nie śmie rzucać w oczy światu obojętnemu, bo-szyderatwa się lęka, gdyby Bię z nich śmiać odważono, okrutnie czułby na tćm. Dość, doSć, tych słów kilku, wspomnienia drogich osób i łez, które na papier upadły. Miałem napisać i wiele, ale nadto czuję straty, abym potrafił na nie narzekać, i słów do elegii dobierać.”

Posłuchajmy jak sam opisuje, przy wspomnieniu miasta 13>ały, pierwsze chwile życia studenckiego.

„Ach f w tój to Białój, przebyłem ja najlepsze z moich lat dziecinnych, W niój się moja dusza otworzyła na świat, tu poczułem raz pierwszy chętkę do pisania, i raz pierwszy wziąłem pióro w rękę. Widzicie teraz, dlaczego tak kocham Białe, i szanuję jej wspomnienie. Wy, którym moje nieustanne pisanie, może się już nieraz sprzykrzyło, niewiele zapewne będziecie wdzięczni miasteczku: ale ja, ja je kocham, ja je szanuję. Mimowolnie w starości czuje każdy przywiązanie jakieś czułe dc pierwszej kochanki (bodaj ta była służącą jego maiki) tak ja do tego miejsca, w którym poznałem raz pierwszy rozkosz wylania duszy na papićr. czuję dotąd, coś nak>ztałl tego przywiązana Plebania Bialska (pod względem powierzchowności) była oryginałem mojiy plebanii w Panu Walerym: patrząc na nią ukradkiem z okn? sali szkolnej, opisywałem ją na okładkach deksternu geografii. Cały Wielki owiat małego miasteczka, osnuty już prawda później daleko, w kilka lat, ale na tle wspomnień o Białej.    >01011 lsisurn mał

-eJil o oh/óra t o ^    • oaJ»*7i«v, .idiob    ,bui\b ,-iildiul oigoib .run

»