scandjvutmp25101

—    Wody! — prosili, pełzając ku baronowi, który wyszedł, dowiedziawszy się o ich przybyciu.

—    Znaleźliście?

—    Kropelkę!.. Daj!...

Baron odwrócił się od nich obojętnie.

—    Niech mi się nikt nie waży!... — rozkazał groźnie.

Wtedy Bage, który wił się u jego stóp, domyślił się

widać z tonu głosu odmowy, gdyż z rykiem powstał i schwycił go za kark; baron szarpnął się, zwrócił, a jednocześnie podskoczył ku Mongołowi oficer i kilku żołnierzy.

—    Związać go!... Obu związać! Dor, weź go!... Małych !...

Po krótkiej walce przewodnicy leżeli w pętach na piasku i szeptali nieprzytomnie.

—    Szuj! — mówił cichutko, płaczliwie po chińsku Sodmun.

—    Su!... — ryczał po mongolsku Bage.

Dor chodził od jednego do drugiego i wąchał im ' głowy.

Brzeski nie mógł usnąć pod wrażeniem tej sceny. Obóz zamilkł, ognie przygasły, a on wciąż przewracał się z boku na bok, wsłuchując w coraz cichsze:

—    Szuj!

—    Su!...

Wreszcie i one umilkły, utonęły w chrapaniu śpiących. Przebóg! Ci ludzie umierają! Nigdy jeszcze śmierć, zadana przemocą, nie przeszła koło młodzieńca tak blizko. Zerwał się i usiadł na pościeli. Ciemny, nieprzejrzany mrok zalegał niebo i ziemię. Niedaleko czerwone zarze-wja wypalonych ogni słabo błyskały w popiołach. Brzeski

.

92