0085

wpadła do wody tuż obok burty okrętu na wysokości śródokręcia, lecz na nasze szczęście nie wybuchła.

Nad ranem naloty ustały. Wstawał piękny wrześniowy dzień. Niebo bez żadnej chmurki, lekki wiaterek ledwo marszczył powierzchnię morza. Nagle rozległ się sygnał alarmu bojowego. Załoga natychmiast obsadziła swe stanowiska bojowe. Zauważyłem, jak od strony Gdańska pełną szybkością w szyku bojowym zbliżają się dwa niszczyciele. W odległości 14 tys. m okręty wykonały zwrot i w tym samym czasie na niszczycielach pojawił się błysk. Rozległ się szum nadlatujących pocisków, wytrysnęły wysokie gejzery wody wyrzuconej przez spadające pociski. Pierwsza salwa była za krótka, upadła 300—400 m przed okrętem. I oto znów błysk, znów świdrujący uszy narastający szum pocisków. Druga salwa przeniosła nad okrętem i wybuchła w lesie. Trzecia salwa była celna, to znaczy tylko na odległość. Jeden pocisk trafił w budkę bosmana portu znajdującą się na linii dziobu okrętu. Drugi pocisk przeleciał pod wygiętym dziobem okrętu i trafił w burtę „Mewy”, wybijając na dziobie lewej burty ogromną dziurę. Trzeci pocisk przebił na wylot betonową barierę mola, a czwarty spadł tuż przy burcie „Wichra” na wysokości drugiej wyrzutni torpedowej.

Znajdowałem się właśnie za drugą wyrzutnią i w chwili wybuchu pocisku zostałem obsypany drobnymi odłamkami z cienkiej blaszki. Przypuszczam, że była to osłona materiału wybuchowego. Odłamki te nie uczyniły mi żadnej szkody. Były one bardzo drobne, a po wtóre nie miały siły niszczącej, gdyż zostały wyrzucone z wody.

Od pierwszej salwy nieprzyjaciela „Gryf” prowadził ogień do Niemców. Również bateria im. Laskowskiego zaczęła ostrzeliwać niszczyciele. Jedna z salw nieprzyjacielskich niszczycieli trafiła „Gryfa”, wybijając w lewej burcie na śródokręciu olbrzymią dziurę. Kilka pocisków tej salwy poszło do lasu i zabiło tam kilku marynarzy z „Gryfa”, którzy w lesie szukali schronienia. Zginął wtedy mat Marzec, mój dobry kolega i przyjaciel.

Nasz dalmierzysta mat Wójcik spokojnym głosem podawał odległości do niszczycieli. Raptem oficer artylerii por. mar. Kowalski wydał rozkaz „pal”. Skoczyły do tyłu lufy stotrzydziestek, posyłając wrogowi piękny podarunek¹⁵. „W celu!” woła mat Wójcik. „Ogień ciągły. Pal”! Ci, którzy nie mieli przydziału w alarmie bojowym w porcie, skoczyli podawać pociski do dział 130 mm. Tak szybko prowadzonego ognia nigdy nie osiągaliśmy na ćwiczeniach. Rezultat tej walki stał się zaraz widoczny. Otóż ogień z niszczycieli niemieckich ustał, już nie było widać błysków na nich. Jeden z okrętów został trafiony i zaczął tonąć, podczas gdy drugi, też uszkodzony, okrył się zasłoną dymną i zaczął uchodzić z pola walki. Miał on małą prędkość i prawdopodobnie po drodze jeszcze coś oberwał. Uszko-

¹⁶ Chodzi o działa artylerii głównej „Wiehra” kał. 130 mm.

79