0295

czony do organizowania wojskowego szpitala przez komendanta garnizonu komandora Steyera. Za godzinę zgłosi się do mnie oficer z pismami upoważniającymi do rekwirowania w Juracie potrzebnego umeblowania i sprzętu dla potrzeb szpitala.

Po obejrzeniu budynku szkolnego przeznaczonego na szpital, już prawie pustego, ustalamy, gdzie będzie punkt przyjęć rannych, sala operacyjna, sale opatrunkowe, apteka i magazyn środków opatrunkowych, pokój lekarski, pielęgniarski i kuchnia obok szkoły. Na kostnicę przeznaczony został budynek drewniany obok. Resztę ławek szkolnych usuwa się do piwnic. Kilku sanitariuszy zakłada zaciemnienia na okna, zamiata podłogi.

Obiad żołnierski smakował doskonale i odjazd dwoma autami ciężarowymi w towarzystwie oficera i kilku marynarzy do Juraty. Droga fatalna, las przecudny, popołudnie słoneczne, ciepłe. Jurata pusta. Hotel „Lido”, istny raj dla bogaczy, wspaniale wyposażony. Wystraszony portier, po przedstawieniu mu sprawy, oprowadza nas po hotelu. Plan mój prosty. Zabierzemy dla szpitala łóżka, pościel, szafeczki nocne, garnuszki, filiżanki, nakrycia stołowe, a z piwnic najlepsze gatunki wódek, likierów i win. Protokół zdawczo-odbiorczy podpisuję z podporucznikiem w imieniu wojska, a portier w imieniu właścicieli, którzy dzisiaj rano opuścili Juratę.

Dzisiaj zakończyliśmy zwózkę. Szpital z grubsza urządzony, ale ile to jeszcze pracy — 104 łóżka szpitalne. Sanitariusze jak szatany pracują, już pomagają dwie siostry PCK z miejscowego Koła. Zmęczony jestem, ale zadowolony. Skrzynie ze sprzętem chirurgicznym oczekują na mającego przybyć z Gdyni komendanta szpitala, jutro także przybędą pielęgniarki i szpital przejdzie ostatnią zaprawę.

Nie miałem tutaj czasu na rozmyślania, ale kiedy wczoraj ułożyłem się późno do spania, długo gniotło mnie coś koło serca, czy ja jako lekarz działacz PCK muszę być wciągnięty w tryby wojny, czy wojna naprawdę jest nieunikniona, czy przywódcy na świecie nie opamiętają się, nie znajdą innej drogi do uregulowania spraw spornych, niż pożoga, zniszczenia, krew, śmierć, płacz niewinnych. Kiedy po przewiezieniu ostatniego auta z drobiazgami spotykam w szpitalu kpt. Wierzbowskiego, zadowolonego z szybkiego postępu w organizacji i zaopatrzeniu, pytam czy to naprawdę nieunikniona wojna. W odpowiedzi otrzymałem polecenie przyspieszenia pracy i zakłopotanie z powodu nieobecności na Helu przewidzianych kadr sanitarnych. Zrozumiałem, że wojna lada chwila może wybuchnąć.

Po południu zwiedzam wieś, port rybacki, z dala port wojenny. Plaże puste, lokale prawie puste, ludzie opuszczają Hel. Dochodzimy prawie do cypla półwyspu. Zasieki, bunkry. Tu mieści się najpotężniejsza bateria dział dalekonośnych, mogąca sięgać aż do Gdańska, tu jest najsilniejsze zgrupowanie dział obrony przeciwlotniczej. Ale dużo wykopów, nie dokończonych betonów świadczy, że twierdza jest w toku budowy, że nie wszystko jest przygotowane do wojny. Hydroplan krąży długo nad Helem,

257

17. Ostatnia Reduta